dinsdag 28 april 2009

Domheid valt niet te bestrijden, wel te benijden

Domheid valt niet te bestrijden, wel te benijden

Als je slim bent kun je ver komen in het leven. Je gaat dan na je vwo examen naar de universiteit, en na een jaar of zes studeer je glansrijk af en zul je het grote geld binnen gaan halen.

Als advocaat, hartchirurg of tandarts zit je altijd goed in de slappe was. Intelligentie was tot voor kort dan ook de belangrijkste graadmeter voor succes, want hoe veel ambitie of ijver je ook in je hebt, zonder een bovengemiddeld IQ kon je nooit de top bereiken.

Maar nu is er goed nieuws voor iedereen die niet gezegend is met een belachelijk hoog intelligentie quotiënt. Domheid, naieviteit en onwetendheid zijn namelijk de nieuwe wegen naar succes.

Hebben mensen jaren lang gepocht met hun onuitputtende algemene ontwikkeling, de laatste tijd trek je veel meer aandacht met het gebrek eraan.
Was ‘dom blondje’ eerst een ernstige beledeging, tegenwoordig is het big business.

De feministes van de jaren 20 zullen zich nu wel omdraaien in hun graf, want het idee dat vrouwen zich zo goed mogelijk moeten ontwikkelen lijkt nu al weer te verdwijnen.
In programma’s als Beauty and the Geek krijgen naieve en onderontwikkelde meiden alle aandacht. Ze mogen dan wel niet weten waar Afrika ligt, als je het programma mag geloven is hun leven geweldig. Ze hebben veel vrienden, een makkelijk baantje waar ze vrij weinig uit hoeven te voeren, en elke dag is een feestje.
Dit in tegenstelling tot de nerds, die dan wel gestudeerd hebben en de eerste 200 cijfers van pi kunnen opdreunen, maar verder een vreselijk leven lijken te lijden. Deze hard lerende jonge mannen hebben nog nooit een vriendin gehad en worden zeer kansloos afgeschildert, zo wil toch niemand eindigen?!

Hoe dommer de opmerkingen, hoe meer aandacht mensen lijken te krijgen. RTL5 maakt hier dankbaar gebruik van in het programma Lekker Slim. Kort gezegt: een hele show die draait om de domheid van jonge vrouwen. De vraag is of de deelneemsters echt zo dom zijn of dat ze het faken. Hoe dan ook: Ze doen in ieder geval geen enkele moeite om intelligent over te komen, en waarom zouden ze ook? Ze verdienen geld omdat ze niet weten dat de VS hetzelfde is als Noord Amerika, en ik vind het een vreemd idee dat dat kan in Nederland.

Dus als je niet genoeg aandacht krijgt, of graag met je hoofd op tv wil: Fake it till you make it. Stel zo veel mogelijk domme vragen, en binnenkort zal ook jij je kans krijgen. Wil je liever iets bereiken op de ouderwetse manier? Doe dan gewoon braaf je best op school en lees af en toe de krant, zodat jij wél weet wie Obama is.

Later en ik haat er

Mijn kamer is een grote verzameling herinneringen, allemaal tegen de muur geplakt of geprikt. Van die muren is dan ook weinig meer te zien, het grijze gevangenis behang heb ik verstopt achter de vele foto’s en posters. Voordat jullie denken dat ik in de cel zit, ik ben gewoon te lui om een leuk behangetje tegen de muur te plakken, dus blijft het net zo grijs als de baard van Vader Abraham.

Maar toen ik gister mijn muren weer eens grondig bestudeerde, zag ik de foto’s in mijn lijstjes. Foto’s van mij en vakantievriendinnen van een paar jaar geleden.
Ik ging na wie het ook al weer waren, en ik merkte dat ik een paar namen kwijt was. Ik zou de schuld hiervan kunnen afschuiven op alzheimer of korsacov, maar zo oud ben ik nog niet en over het algemeen valt het met dat overmatig drankgebruik ook wel mee.

Ik zal dus gewoon moeten toegeven dat onze vriendschappen verwaterd zijn. De meiden waar ik op vakantie zo veel lol mee had, herinner ik nu alleen nog aan hun lachende gezicht in een lijst. Dat toont aan hoe oppervlakkig mijn vriendschappen kunnen zijn, maar we hebben samen fantastische dingen meegemaakt en het leven gaat door. Dus misschien is die oppervlakkigheid eigenlijk wel heel fijn, bespaart een hoop drama.

En drama, daar weten sommige meiden alles van. Ik verbaas me er elke dag weer over hoeveel ‘beste vriendinnen’ elkaar bedriegen, pesten, jaloersmaken of ronduit de backstabbing bitch uithangen. Series zoals The Hills en nu het al net zo inhoudsloze ‘The City’ zijn gebaseerd op de nutteloze ruzies en aanstelleritus van jonge meiden. Dat er geld valt te verdienen aan zo’n serie vind ik zorgwekkend, want dat betekent dat er veel mensen werkelijk kijken, en dus geinterreseerd zijn in zulke onnozele fictieve problemen.

Ik moet toegeven dat ik ook erg geinteresseerd kan zijn in onderling drama, maar dan wel real life. Pure non-fictie is veel leuker dan de verzonnen Hollywood verhaaltjes.
Ik lach me elke keer weer kapot als ik twee zogenaamde best friends hoor roddelen over wat voor slet hun andere beste vriendinnetje eigenlijk is. Of de eeuwige problemen over jongens, waardoor “BFF’s” elkaar spontaan niet meer uit kunnen staan. Ze schelden elkaar verrot, en het eeuwige ‘Luv You!’ verandert zonder aarzelen in ‘I hate you, slutty bitch!’. Om het twee weken later weer goed te maken, en samen vriendinnetje nummer 3 belachelijk te maken.

Dan bedenk ik me dat sommige van mijn vriendschappen misschien oppervlakkig en onzinnig mogen zijn, maar ik maak in ieder geval nooit onzinnig ruzie.

Ook zal ik nooit de term BFF gebruiken, want Forever zou langer moeten zijn dan de weg naar Rome, maar in werkelijkheid haalt het meestal Oude Pekela nog niet.

Voordat jullie nu denken dat al mijn vriendschappen gebaseerd zijn op tijdelijke bevliegingen en meligheid, dat valt mee. Want terwijl ik hier aan het bepleiten ben dat vriendjes verwelken en vriendschappen vergaan, kijk ik naar een foto aan de muur. We zijn 6, Leyla heet ze en ze kleed samen met mij een teddybeer aan. Ernaast hangt nog een foto; Ik en Leyla in een maffe bui ergens rond 4 uur ‘s nachts. Daar zijn we 16, en in die tien jaar hebben we fantastische dingen meegemaakt, maar ook heftige ruzies gehad over zaken dier er toe deden, en we zijn er nog. 10 jaar later, dikke kater, maar nooit heb ik gezegt ‘ik haat er’. En misschien is zelfs deze vriendschap over 10 jaar verwaterd, maar dan hoop ik dat we als vrienden uit elkaar gegaan zijn.

Verminkt

Verminkt


Het wordt weer zomer mensen! De tijd van de fleurige rokjes en fladderende jurkjes, de brillen waarachter menig wannabe fashionista haar oranje gekleurde zonnebankhoofd probeert te verschuilen, en de tijd dat de meeste mensen tijdelijk begrijpen dat je beter geen Uggs kan dragen. Die zonnebank hoofden zouden logisherwijs gelijdelijk moeten veranderen in natuurlijke zongebruinde gezichtjes, maar meestal blijkt dat men zelfs in de zomer niet af komt van die caroteen verslaving. En ach wat maakt het ook uit, of het nou huid- of longkanker wordt, dood ga je toch wel.

Vooral de vele jongetjes in de pubertijd kijken uit naar de zomer, omdat dan niet alleen hun puisten worden weggebrand, maar ze ook eindelijk de kans krijgen te genieten van wat blote vrouwenhuid. Al blijft het bij kijken natuurlijk, want veel blote huid aanraken lukt dit soort types meestal niet, op hun eigen naakte voorhuid na dan.
Grote mond, klein pikkie, je kent het wel.

Maar wat het meest fascinerende is aan de zomer, zijn de vele tattoeages die tevoorschijn komen. Behalve de nodige sleeves en ‘mamma’ hartjes, lopen er ook veel halfzachte types te pronken met hun tribals. Ik heb lang gezocht naar de betekenis achter deze vreemde versieringen, want ik kon me niet voorstellen dat mensen zo iets alleen nemen omdat ze het mooi vinden. Of nouja, eigenlijk kan ik me gewoon helemaal niet voorstellen dat ze het uberhaupt mooi vinden.
Dus waarom laat je je dan zo toetakelen? De beste reden lijkt me toch te vinden in de biogemische psygologie. Simpel gezegt (ik ben zelf redelijk simpel van geest dus veel ingewikkelder zou ik het ook niet kunnen verklaren): De mens is een kuddedier.
De meeste mensen willen niets liever dan bij een grote groep horen. Dat kun je doen door vrijwillig een soa op te lopen, net zoals de 100.000 anderen die daar jaarlijks last van hebben. Maar soa’s zijn voor watjes, want met een pijnloos kuurtje ben je er zo weer van af, en zo heel beschamend is een bezoekje aan de GGD ook niet meer tegenwoordig.
Dus als je ergens bij wil horen for life, en ook nog wil bewijzen hoe bikkel je bent, neem je een tribal.

Zoals we allemaal weten betekend ‘tribe’ stam, en potentiele stamgenoten herken je aan de vet rol(len) boven zijn/haar veel te lage broek en de overvloed aan oorbellen, al dan niet navelpiercings maar die blijven veilig verborgen tussen de rolletjes.
Als deze potentiele leden dan de magische leeftijd van 16 hebben bereikt en denken hun ware identiteit gevonden te hebben bij de stam, laten ze zich merken.
Ze googelen een middagje, plukken een geinige tribal van internet, en geven de plaatselijke tattooeerdeer de opdracht dit op hun minderjarige bovenarm of onderrug te prenten. Gevolg: Anderhalf uur later strompelen ze trots naar buiten, hun lichaam ontsierd door dezelfde tattoo als die dikke amerikaan die ze op google vonden.

Het leuke aan pubers is dat je altijd kan denken: ach later trekken ze wel bij. Maar dit soort acties trekken nooit meer bij, die lubberen alleen uit waardoor er een verschrompeld stuk inkt overblijft.
Dus als je een vrouw van in de 60 met een caroteenkop en een verrimpeld stuk groene inkt op haar onderrug ziet lopen, weet je dat ze als tiener heel goed dacht te weten wat ze wilde. En hoop dan dat al haar dromen zijn uitgekomen.



W®itten by Romanthe