Schrijverswoede

Schrijvers van de wereld: Kom in opstand. Al uw ongepubliceerde boeken, weggeworpen manuscripten en in de uitverkoop gegooide romans moeten gewroken worden. Binnen enkele maanden verbleken zelfs uw bestsellers bij de verkoopcijfers van een nog te publiceren boek. Want Baby Bieber publiceert: My lousy little Life.

Hoewel het boek waarschijnlijk anders zal gaan heten, is het geen grapje. Justin Bieber gaat een boek schrijven. Het verbaast mij dat hij al kan schrijven en hij schijnt zo waar ook zindelijk te zijn, maar wat voor zinnigs kan er uit dat ventje komen?

Ik heb zelf ook al een aantal pogingen tot het schrijven van een boek gedaan, waarvan de beginselen staan te verstoffen in de diepe krochten van mijn computer. Maar gelukkig heb ik genoeg zelfkennis om te weten dat mijn verhalen nog lang niet rijp zijn voor publicatie. Alle roem, faam en gillende pre-pubers hebben Justin Bieber blijkbaar het idee gegeven dat hij over uitzonderlijk literair talent beschikt. Ik kan me er weinig bij voorstellen.

Gelukkig gaat het boek over een simpel onderwerp: Zijn leven. Het zijn maar zestien jaartjes waarin hij redelijk makkelijk onredelijk veel geld verdiend heeft, dus voor diepzinnigheid hoeven we niet bang te zijn.

Maar er is meer biografische lectuur in de maak. Ook ‘het sterrenmeisje’ vond het nodig haar levensverhaal te publiceren. “Het sterrenmeisje, deed die niet eens mee aan Hollands Got Talent?” hoor ik je denken. Nee. Het sterrenmeisje heeft namelijk nog vrij weinig talent met de wereld gedeeld, alleen een heleboel zielig gezeur.
Ze wilde drie getatoeëerde sterretjes op haar gezicht, maar viel in slaap. Ze kreeg er uiteindelijk 56. Een typisch geval van ‘mag het ietsje meer zijn?’.

Nadat de hele wereld haar had uitgelachen, niemand geloofde dat ze echt in slaap gevallen was en eigenlijk niemand medelijden had, komt ze dus met een boek.
Een heel boek over haar verleden vol misbruik en alcoholistische ouders en natuurlijk een uitgebreid verslag van de gezichtsverminking. Ik denk dat een psycholoog een betere klant is voor haar verhalen dan de lezende consument. Wie weet zit achter die sterren een literair sterretje, maar echt gezellig leesvoer lijkt het me niet.

Er is vast een markt voor dit soort boeken, maar ik vind het commercieel geneuzel. Laten we de schrijvers die niet voor het geld, maar uit passie schrijven niet vergeten. En dan zal ik jullie bezig blijven houden met mijn columns. Totdat ik genoeg stijl, frustratie en inspiratie heb om een heel boek te vullen.

Hebben, hebben, huilen

Vandaag, op de achtste dag van mij vakantie in het mooie Franse land, liep ik samen met vriendlief door een van die duizenden antieke plaatsjes waar Frankrijk zo beroemd om is. Hand in hand, zoals dat hoort, struinden we de vele toeristische winkeltjes af. En toen gebeurde het; langzaam bekroop mij een warm gevoel, mijn mondhoeken krulden flirterig omhoog en ik voelde de tintelingen tot in mijn vingertoppen. Hoewel mijn vriend er vast fel op tegen zou zijn, moest ik hem hebben: De Tas.

Een prachtige leren schoudertas, met een heleboel handige vakken en precies de goede kleur bruin. Zo’n tas die je maar eens in je leven tegenkomt. En misschien is dat maar goed ook, want het prijskaartje vermeldde een bescheiden €210,-.
Daar kun je zeker acht jurkjes van kopen bij de H&M, of vier paar sneakers, vier rijlessen, zeventig ijsjes… Of gewoon één tas.

Terwijl ik hem van de plank pakte voelde ik mijn voeten loskomen van de grond, ik begon spontaan te zweven van geluk… En om een lang verhaal kort te houden: Ik heb hem niet gekocht. Ten eerste stond mijn bankrekening dat niet geheel toe, ten tweede was hij eigenlijk wel erg groot en onhandig en ten derde voelde ik de afkeurende blikken van mijn moeder in mijn rug branden. Die moet gedacht hebben ‘niet alwéér een tas’. Zo denkt ze ook regelmatig ‘niet wéér een jurkje’ of ‘niet wéér een paar schoenen’, maar mijn pogingen tot consuminderen falen helaas telkens weer.

Nu is het inmiddels twee uur later en ik moet beschaamd toegeven dat het echt een beetje pijn doet dat ik de tas heb moeten achterlaten. Een verloren liefde, die snel aan de arm van een andere minnares zal terechtkomen.

Gelukkig is er goed nieuws om mijn verdriet wat te verzachten. Mijn ronde, stevige, maar naar verhouding vrij grote kont is op weg naar maatschappelijke acceptatie. Hoewel mijn vriend er zeer gelukkig mee is, heb ik al heel wat problemen doorgemaakt met mijn goedgevormde achterste. Spijkerbroeken die misstaan, jurkjes die net te strak om mijn billen sloten en vele uitdagende tikken van puberale jongetjes tegen mij zitvlak. Maar nu is er de nieuwe campagne van Nike, met als motto ´My butt is big, and that's just fine´.

Mijn kont is weer gelukkig, mijn hart nog een beetje gebroken en mijn huid een tintje bruiner. Nog vier dagen vakantie en dan kom ik weer terug in het opgejaagde en hectische stadsleven, ver van de vredige Franse bossen. En ik moet toegeven dat ik daar wel weer naar uitkijk.

Onnozelheid en strijd

Er is een ware oorlog los gebarsten. Een hevige strijd vol smaad en afgunst. Het mooiste pulpmedium van de wereld, MSN Today, raakt er maar niet over uitgepraat:

Lady GaGa VS. Baby Bieber

Die 'baby baby baby' en GaGa hebben zeker last van een Bad Romance, want ze zijn zo diep gezonken dat ze strijden om de meeste Youtube Clicks. Kon je een gouden plaat nog een prestatie noemen, een ‘click’ op youtube is toch alweer een stuk minder noemenswaardig. Het wereldrecord muisklikken-per-seconde staat namelijk op 15.5, en stiekem vind ik het heerlijk dat over zo iets nutteloos als een aantal muisklikken enorme ophef ontstaat. Ook bijzonder trouwens dat daar wereldrecords in worden bijgehouden.

Dit soort feitjes maken mijn dag altijd een beetje mooier. Hoewel mijn geliefde konijn ziek is, mijn lichaam moe en mijn geest verveeld, zie ik alles nu weer wat lichtvoetiger tegemoet. Dit soort prachtige onnozelheden in het leven verdienen meer aandacht dan ze over het algemeen krijgen.

Want hoewel het geen enkel nut heeft voor de vooruitgang van de wereld, kun je soms best even stilstaan bij het feit dat er genoeg grappige dingen gebeuren op een dag en dat er zo veel fijne nutteloze dingen zijn om over na te denken.
Even je gedachten verzetten en bedenken hoe leuk het is dat 111.111.111 vermenigvuldigd met 111.111.111 als uitkomst 12.345.678.987.654.321 heeft.
Of je besteed je onnozele momentje aan het zoeken van een Engels rijmwoord op month, orange, silver of purple. Dat zal dan een verdomd lange zoektocht worden aangezien geen enkel Engels woord daarop rijmt (laat het me maar weten als je het tegendeel weet te bewijzen).
Maar je kan natuurlijk ook gewoon nóg een poging doen om je elleboog te likken terwijl je weet dat dat fysiek onmogelijk is.

Kort gezegd; het leven is kut, zwaar, lastig en prachtig tegelijk en geeft meer dan genoeg stof tot schrijven, dichten en nadenken. Maar af en toe is het minstens net zo fijn om lekker onnozel te zijn. Dan kun je je even verwonderen over de kleinste wonderen van de wereld.

Ik ben in afwachting van al jullie onnozele weetjes, feitjes en bezigheden, dus lekker reageren als je iets onnozels te delen hebt met de rest van de wereld.



P.s: Diepzinnige, verstandige en doordachte reacties zijn natuurlijk ook welkom.

Trouw met Mij

Gelukkig is Nederland weer gelukkig. Hoewel iedereen in diepe sjagrijnige rouw leek te verkeren na het niet winnen van het WK, is alles weer op z’n pootjes terecht gekomen. Het belangrijkste evenement van het jaar is namelijk geweldig verlopen. Hij zei Ja, zij zei Ja, en toen was het een feit: Yolanthe Kabbeljauw van Kastbergen Snijhaar en Wesley zijn een paar. Ook ‘beloofde’ het stel de Nederlandse pers de komst van een kind, dus de volgende mijlpaal in de geschiedenis van de roddelpers staat alweer op schema.

Aangezien in Nederland een derde van de huwelijken stukloopt, is het huwelijk van Yolanthe en Wesley een vrij riskante operatie. Tel daarbij op dat zij bloedmooi is en hij een succesvol voetballer en de kans op affaires en andere dramatiek neemt nog eens substantieel toe. Gelukkig hebben wij de roddelpers, de vertegenwoordiging van de oppervlakkige nieuwsgierigheid,om ons van al die zaken op de hoogte te houden. En dan blijkt uiteindelijk toch weer dat de mens helaas de neiging heeft zich met alles en iedereen te bemoeien, zonder goed naar zichzelf te kijken.

De telegraaf lezers en shownieuws kijkers onder ons zijn in ieder geval verzadigd door alle informatie over jurken, taarten en bruidsmeisjes, zodat de rest van Nederland zich weer met zichzelf en andere belangrijke zaken bezig kan gaan houden.
Zo ook ik.

Na een geweldige avond op een Haarlems terras heb ik namelijk weer geleerd wie echt belangrijk is: Jijzelf en je beste vrienden. De oppervlakkige nieuwsgierige interesse in anderen lijkt misschien boeiend, maar ik vind het vooral vermoeiend. Onder het genot van een latte machiato heb ik besloten meer tijd vrij te maken voor mezelf en voor echte vriendinnen. Geen vage kennissen of stapmaatjes, maar het soort vriendin dat er echt voor je is als je haar nodig hebt, maar ook als je gewoon avonden lang lol wil maken.

Een beetje zelfreflectie kan helemaal geen kwaad en na een avondje herinneringen ophalen en perspectieven uitwisselen kan ik maar tot één conclusie komen: Uiteindelijk ben ik best blij met mij.
Ik heb dan wel geen sprookjes huwelijk op stapel staan, of een paar miljoen op de bank, één ding weet ik zeker: Samen ben je ook alleen, want uiteindelijk komt het altijd op jezelf aan. En dan kun je maar beter trouw aan jezelf blijven.

Mijn visie is na vanavond weer een beetje verhelderd en ik hoop me nu te focussen op wat echt belangrijk is: Mijn geluk. En natuurlijk hoop ook ik dat het showbizz koppel nog lang en gelukkig leeft, zolang ik er maar niet meer mee doodgegooid wordt.

Zwaarder dan zwaartekracht

Met mijn net behaalde gymnasium diploma op zak, 18 jaren levenservaring en een prijswinnend profielwerkstuk op mijn naam, zou je denken dat ik redelijk in staat ben de wereld te zien zoals hij is. Ik besteed dan ook vrij veel tijd aan het beschrijven van die wereld op deze weblog, zodat ik mijn extreem heldere visie met de hele wereld kan delen.

Tot zo ver het verhaal zoals ik het inmijn hoofd had, want mijn heldere visie lijkt de laatste tijd aardig te vertroebelen.

Op school leer je de logica van zaken. 1+1=2. Voorwerpen vallen omlaag vanwege de zwaartekracht. Dag en nacht worden bepaald door de draaiing van de aarde en je denkt met je hoofd, niet met je hart. Het zijn principes die het leven simpeler en begrijpelijker moeten maken, maar nu ik zogenaamd volwassen ben en de middelbare school heb verlaten lijkt het allemaal alleen maar lastiger te worden.

Na vanochtend weet ik dat ook in dromen een kern van waarheid zit, dat woorden wel pijn doen en dat vergeven makkelijker is dan vergeten. Allemaal levenslessen die me op de zondag ochtend zwaar tegenvielen en waar ik nu dan maar het beste van probeer te maken.

Maar mijn zielige problemen zijn niets vergeleken met alles wat er mis gaat in de wereld en de onschuldige mensen die dagelijks sterven door onnozele ongelukken en overbodige oorlogen.

En het zijn de dagen als vandaag dat ik het jammer vind dat ik niet in God geloof, omdat God al eeuwen lang het antwoord is op alles wat niet te verklaren of te verdragen is.
Met mijn kinderbijbel ergens ver weggestopt onder zes lagen stof zal ik het allemaal zelf maar uit moeten vogelen. Mijn eerste stappen in grotemensenland gaan vast gepaard met vallen en opstaan, en gelukkig heb ik genoeg lieve mensen om me op te vangen.

De meeste dromen; Zijn bedrog

Je ‘droomman’ zou zo iets moeten zijn als de prins op het witte paard, of in mijn geval, de prins op de zwarte motor. In wiens armen je weg kan dromen terwijl je samen je toekomstdromen bespreekt.

Dromen zou dus iets positiefs moeten zijn, maar in mijn nachtelijke belevenis flikkert die prins telkens weer van zijn witte (nacht)merrie. Regelmatig wordt ik uit mijn slaap gehouden door dromen waarin vriendlief vreemdgaat, plotseling verdwijnt of mij hardhandig probeert te vermoorden. Dat hij in mijn diepe dromen keer op keer smerige streken uithaalt lijkt te duiden op een enorm wantrouwen en dat is stiekem best lullig.

Daarom besloot ik, a-spiritueel als ik ben, op zoek te gaan naar een verklaring. Gelukkig ken ik iemand die antwoord weet op alle vragen, mijn trouwe bondgenoot bij het schrijven; Google. De zoekterm ‘dromen partner vreemdgaan’ bleek erg populair te zijn en dus vond ik al snel mijn antwoord, hou je vast:
“Dromen dat je partner vreemdgaat, duidt op je angst om verlaten te worden. Je zou een gebrek aan aandacht kunnen ervaren in je relatie. Aan de andere kant zou het erop kunnen duiden dat je het gevoel hebt dat je niet kan aan de verwachting van anderen kan voldoen”

Ik, als klein meisje met een grote mond, blijk nu dus ineens onzeker te zijn? Dat gebrek aan aandacht is gelukkig niet aan de orde, maar ik wordt hier wel mooi gediagnosticeerd met VERLATINGSANGST. Al mijn girlpower zakt ineens in mijn schoenen als ik me bedenk dat ik me inderdaad regelmatig afvraag wat ik zonder m'n lief zou moeten. Het heeft hem maar 1,5 jaar gekost om van vriendjesverslinder te veranderen in een aanhankelijk liefhebbend meisje met een grote mond maar een klein breekbaar hartje.

De conclusie is simpel, hoe stoer ik ook probeer te zijn en hoe ver de emancipatie ook door slaat, zonder mannen redden we het niet. De vrouwenliefde is een prachtig iets, maar helaas moet ik toegeven dat ik me alleen aangetrokken voel tot die grote, stoere, stoute maar stiekem hele lieve mannen. En dan houd ik het voorlopig nog maar even bij die ene, in de hoop dat de meeste dromen echt bedrog zijn.

Het kan zo simpel niet zijn

In Irak is het oorlog, Haïti is nog steeds verwoest, de zeespiegel stijgt. In Afrika hebben de kinderen nog steeds honger, Tbs'ers wandelen de kliniek uit. Griekenland is failliet en trekt de hele eurozone mee in haar ondergang. Maar ik, ik ben gelukkig.

Zelfs de stress van de aankomende eindexamens krijgt mij er niet onder.
Vandaag vier ik dat ik één jaar samen ben met m’n vriend, wat mij vroeger altijd een onmogelijke opgave leek. Maar dit jaar is voorbij gevlogen. Mijn verjaardag, zijn verjaardag, de vakantie, kerst, oud en nieuw, Pasen; we hebben het allemaal overleefd.

Voor m'n gevoel gaat het allemaal iets te makkelijk. Ik vrees nu voor een bominslag, of de constatering van een levensbedreigende ziekte. Want zo simpel als het nu lijkt, kan het leven toch niet zijn?

Natuurlijk is er de kans dat ik zak voor mijn eindexamen, dan zou dat de grote klap zijn die mij van m’n roze wolk af sodemietert. Maar als ik dan denk aan de kindsoldaten in Afrika, of de jonge oorlogsslachtoffers in Irak, kan ik maar één ding concluderen: Zo slecht hebben we het hier nog niet.

En zeker de jeugd heeft hier alle mogelijkheden. Er is nu zelfs een partij, speciaal voor de jongeren: Lijst Nul. Of was het nou Lijst Lef? Nee inmiddels is het Lijst 17!
Een partij die zich onder de bezielende leiding van Lot (Lijst Lot, allitereert ook wel lekker) stort op de rechten van jongeren. Kinderen, ouders, ouderen? Die zijn zo belangrijk niet volgens Lot. De Jongeren hebben namelijk alle belastingcenten nodig voor meer studiefinanciering, minder kamerhuur, betere colleges en als het even kan gratis siliconen borsten voor iedereen met cup C of minder!
De hele democratie wordt onderuit geschoffeld door het idee dat je je als partij zou moeten focussen op slechts één doelgroep. Ikke ikke ikke en de rest van Nederland kan stikken. Nu is het wetenschappelijk bewezen dat pubers egocentrisch zijn en dus voornamelijk aan zichzelf denken, maar Lot heeft het daarmee wel erg hoog in haar bol gekregen.

Ik mag dus hopen dat er genoeg jongeren zijn met een greintje solidariteit in hun brein, zodat ze zich bedenken voordat ze hun stem opofferen aan Lijst Lot. Het lijkt een beetje op de Kleine Zeemeermin, die haar stem gaf aan heks Ursula in ruil voor voeten. Jongeren moeten nu hun stem gaan geven aan heks Lot, maar in ruil voor wat?
Alles wat je er voor terug krijgt is een hele hoop gedonder in Den Haag, waarna we de conclusie krijgen dat niemand ‘De Jongerenpartij’ serieus neemt.
Want als je serieus politiek geïnteresseerd bent, en jonger dan 25 jaar, word dan alsjeblieft lid van een serieuze partij. Iets met standpunten en idealen die verder rijken dan het bekrompen jeugdige denkwereldje van Lijst Lot.

Een politieke partij oprichten, het leek ze allemaal zo makkelijk. Maar het bleek nog best lastig om met iets fatsoenlijks op de proppen te komen. Inderdaad Lot: zo simpel kon het niet zijn.

Onbevangen? Ongevangen!

Gevangenissen zijn plaatsen waar we mensen opsluiten, die iets verkeerd gedaan hebben. Zoals de wereldberoemde band Osdorp Posse jaren geleden al rapte:

‘Schorem moet naar de bajes, da's een grote teil met gajes
De nor, de lik, de bak, de cel alswel de Bijlmerbajes’.

Duidelijke woorden, voor een vrij duidelijk principe: Criminelen zet je achter slot en grendel en je laat ze pas vrij als ze hun verdiende straf uitgezeten hebben.

Ook voor mensen die we verdenken van een ernstig misdrijf hebben we een geschikte oplossing: Voorarrest. En blijken ze onschuldig, dan krijgen ze achteraf een gezellige schadevergoeding. Maar zolang ze levens gevaarlijk en waarschijnlijk schuldig zijn, moeten we de samenleving behoeden voor dit soort figuren.

Als de slachtoffers van zo’n crimineel dan ook nog eens jonge meiden zijn, die werden gedwongen tot seks met hijgende hoerenlopers, is het al helemaal belangrijk dat zo’n man veilig opgeborgen blijft.

Maar het Nederlandse rechtssysteem is niet zo hard als het lijkt. Want die mooie maatregelen als ‘voorlopige hechtenis’ wijken wanneer er een ziek oud vrouwtje in het spel is. Mensenhandelaar Murat O heeft namelijk twee maanden ‘tijdelijk verlof’ gekregen, om voor zijn zieke moeder te zorgen. Dat is natuurlijk heel sympathiek van de rechter die die beslissing nam, maar je kunt je afvragen of het verstandig is the sympathiseren met mensenhandelaren die tientallen levens verwoest hebben.

Gelukkig heeft de rechter Murat ook netjes uitgelegd dat hij niet geacht werd op het eerste en beste vliegtuig naar Turkije te springen, maar dat lijkt me een typisch geval van ‘garantie tot de hoek’. Of beter gezegd; garantie tot de grens.
Dan kunnen we alleen nog hopen dat hij met Turkish Airlines besluit te vliegen,
aangezien de kans op een crash dan verreweg het grootst is. Maar helaas heeft deze vliegmaatschappij al te veel onschuldige mensenlevens geëisd en daar hoor je dus geen grappen over te maken.

Ik vrees dat onze reislustige Murat binnen no time veilig in Turkije aan de thee zit, zonder de intentie ooit nog terug te keren naar Nederland, laat staan naar de gevangenis. En voor zijn doodzieke moeder hoop ik dat hij haar op z’n minst vanuit Turkije een beterschapskaartje stuurt.

Ezels stoten zich in het algemeen niet twee keer aan de zelfde steen, maar wij als Nederland zijn nogal hardleers. Misschien is de uitdrukking ‘drie keer is scheepsrecht’ iets toepasselijker. Dan wachten we na mensenhandelaren Saban B en Murat O dus nog op de vlucht van P. Do of Vieze Rik.

Zo zie je maar weer dat in het meest vrije land ter wereld, het beperken van die vrijheid knap lastig blijkt. En mocht je Murat toevallig tegenkomen, denk dan aan mijn eerdere column en sluit hem vooral niet op in een wc. Want voor je het weet ben jij degene die achter de tralies belandt.

Mijn scheet stinkt niet

Mensen hebben van oorsprong een voorliefde voor zichzelf en alles wat van hen is.
Een voorbeeld daarvan zijn die half roze, kale, krijsende, tandeloze wezentjes: Baby’s. Over het algemeen zijn baby’s al niet het toonbeeld van schoonheid, maar sommigen zijn echt uitzonderlijk lelijk. En toch vinden ouders hun eigen kind altijd prachtig, omdat het hun eigen vlees en bloed is.

Nu is het natuurlijk logisch dat ouders van hun kind houden. En liefde maakt nu eenmaal blind. Eventuele schoonheidsfouten bij baby’s zijn misschien ook nog niet zo’n ramp; Je gaat er stiekem toch van uit dat het nog bijtrekt als ze opgroeien.

Maar de liefde voor jezelf en alles wat daarbij hoort gaat nog veel verder. Want de liefde van de mens gaat niet alleen door de maag; ook door de neus. Je eigen scheten ruiken namelijk altijd net even lekkerder dan die stinkende gassen die anderen eruit persen.
Er zijn weinig mensen die hier openlijk voor uit durven te komen, want het blijft een beetje vies en narcistisch. Maar heb jij wel de ballen om uit te komen voor de voorliefde voor je eigen uitlaatgas? Dan kun je altijd nog het 37ste lid worden van de ‘je eigen scheten ruiken lekker hyves’. Jazeker, die bestaat.

Ook in de media zie je dat men steeds meer op zichzelf begint te geilen. Negatieve publiciteit is ook publiciteit. En sommige semi BN’ers blijven maar hun best doen om in de media te komen; ze vinden zichzelf zo leuk, interessant of lekker dat ze dat telkens weer met heel Nederland proberen te delen. Een voorbeeld van zo’n talentloze zelf lievende C ster? Dries Roelvink. De geblondeerde zanger heeft zijn eigen film die, hoe onverwacht, gelukkig totaal geflopt is.

Een geblondeerde veertiger in een gele speedo, die denkt dat hij leuk genoeg is om een kaskraker rondom zijn eigen persoon te maken. Een goed voorbeeld van hoe een overdreven positief zelfbeeld pijnlijk uit kan pakken. Maar ‘s nachts ligt hij in zijn bed, ruikend aan z’n eigen scheet, denkend aan z’n prachtige baby en z’n goddelijke lichaam. En daar wordt hij zelf waarschijnlijk heel gelukkig van..

En misschien is het maar goed dat we zo veel van onszelf en al het onze houden, dan kunnen we ten minste lekker zeiken op al het andere. Zolang jij maar van jezelf houd, houdt er ten minste iemand van je.

Goed geregeld?

Het verdrag voor de rechten van de mens, de rechten van het kind en de Nederlandse grondwet. Zeer belangrijke documenten die de burgers horen te beschermen tegen zichzelf en de overheid. Zaken als gelijke behandeling en vrijheid van godsdienst zijn in ons land dan ook zeer goed vastgelegd. En dat is een groot goed.
Maar de D66 vind dat er nog veel meer dingen zijn waar een mens recht op heeft, bijvoorbeeld internet. De eerder genoemde partij kwam namelijk met het voorstel om in de grondwet vast te leggen dat elk individu recht heeft op de beschikking tot internet.

Internet is natuurlijk een prachtig middel, laten we vooral met z’n allen lekker communicatief bezig blijven, maar om dat nou op te nemen in de grondwet? Ik heb nog een paar zaken die ik dan graag iets beter geregeld zou willen hebben:

- Het recht op koffie
- Het recht op een brievenbus
- Het recht op een mobiele telefoon

Allemaal luxes die bijna vanzelfsprekend zijn. En daarom juist zwaar overbodig om vast te leggen in de grondwet. Maar in bureaucratisch Nederland is niets te gek, dus schrijven we er gewoon nog een paar regeltjes bij in het wetboek.

Zo is het in Nederland bijvoorbeeld verboden om bedrijfsmatig of openbaar kansspelen te organiseren. Ik wacht nu dus in spanning af tot de eerste bejaardenbingo met grof geweld de kop in gedrukt wordt.

Ook is het verboden om een inbreker op je toilet op te sluiten, omdat hij daarbij zijn vrijheid beperkt wordt. Dus wanneer de politie dan eindelijk op komt dagen om die inbreker aan te houden, krijg jij een boete omdat je de arme man van zijn vrijheid hebt beroofd. Het moet niet gekker worden.

In Japan woont in ieder geval een jongeman die het zeker met D66 eens zou zijn. Hij heeft namelijk zijn vader en nichtje vermoord, omdat zijn vader het internet had opgezegd. Door zijn internetverslaving was de jongen compleet doorgedraaid. En de verschrikkelijke gevolgen hiervan zijn pijnlijk duidelijk geworden. Maar aangezien de tweedekamer het wetsvoorstel van de D’66 inmiddels heeft aangenomen, zou in Nederland niet de jongen, maar zijn vader strafbaar zijn.

Ik wordt een beetje moe van al die onzinnige regelgeving. En dan vooral van de ambtenaren die denken dat je deze regels ook moet handhaven. Laten we alle onzinnige regels is schrappen, vooral stoppen met het maken van nieuwe onzinnige wetten. Want alle vrijheden die beschreven staan in de grondwet vallen bijna in het niet bij alle wetten en regels die nageleefd moeten worden.

De wetten beschermen de burgers niet meer, maar de burger moet beschermd worden tegen de bureaucratische regelzucht van de staat.

In godsnaam…

God, een machtig woord, wat je uit respect met een hoofdletter hoort te schrijven. Natuurlijk is het vreemd dat je ‘iemand’ die hoogstwaarschijnlijk niet bestaat aanduid met een hoofdletter, maar Sinterklaas schrijf je tenslotte ook met de hoofdletter S, dus die G gun ik god gewoon.

Maar wat is die zogenaamde God dan? Een man op een wolk, of slechts een gevoel? Een bron van hoop, of slechts een excuus om alles te doen wat God verboden heeft.

Ik heb nooit zo veel gesnapt van het geloof, ik vraag me af waarom er nog mensen zijn die meedoen aan dat spelletje. Want het geloof is eigenlijk gewoon een spel, waarvan de regels zijn vastgelegd in De Bijbel. Gewoon, net als voetbal: Je doet vrijwillig mee, maar je moet je dan wel aan de regels houden, anders speel je vals.

En dat aan de regels houden, dat valt soms nog vies tegen. Want wat nou als je katholiek bent, maar ook op mannen valt? Nou dat is heel simpel: Dan speel je vals. Je krijgt een rode kaart en moet het spel verlaten.
Ik vind dat een prima redenering: Als je je niet aan de regels wil houden, mag je niet mee doen.

Maar niet iedereen is het daar mee eens, want meteen begonnen er weer mensen te zeuren over discriminatie, artikel 1 van de grondwet en andere irrelevante zaken.
Aan de “katholieke homo’s” heb ik dan ook maar een vraag: Waarom zou je bij een organisatie willen horen, als je weet dat ze je daar niet accepteren? Het is een beetje alsof je als Afro-Amerikaan lid wil worden van de Ku Klux Klan.

Nu heb ik de katholiek kerk wel weer genoeg gelijk gegeven, want ik wil hier niet de indruk wekken dat ik op een of andere manier achter de Paus sta. Ook niet voor de Paus trouwens, want voor je het weet ben je letterlijk de lul. Ik ben altijd al behoorlijk atheïstisch geweest, maar toen de Paus de volgende misselijkmakende zin sprak, besloot ik dat de Katholieke kerk definitief opgeheven moet worden.

Ik citeer: “…dat is waarom, ongeacht de verschrikkelijke zonden die tegen ons begaan door deze zondige kinderen, de Kerk hoort door te gaan en hen te vergeven…”
De Paus vraagt hier verdomme of we de ‘zondige kinderen’ kunnen vergeven.

Als Marc Dutroux op het acht uur journaal gevraagd had of we zijn slachtoffers konden vergeven, had hij er direct nog 5 jaar tbs met dwangverpleging bij gekregen. Maar in naam van die God mag de Paus er blijkbaar uitbraken wat hij wil.

Oorlogen, moorden, aanrandingen, lijfstraffen; wereldwijd gebeurt er van alles in de naam van God. En als God het daar allemaal inderdaad mee eens is, denk ik dat die God niet veel goeds betekend.

Natuurlijk heeft iedereen het recht om te geloven in wat hij of zij wil; De Paashaas, Sinterklaas, de Kerstman, of God. Maar kan men dat dat geloof voortaan lekker voor zichzelf houden. En de politiek, de media en de rest van de samenleving er buiten laten. Dat zou een hoop gedonder schelen.

De vriend, de barman en de vrijheid

Het wordt weer lente, de zon schijnt, iedereen lacht en flirterige vlinders fladderen overal dwars doorheen. Stelletjes picknicken in het park en zoenen tot je er misselijk van wordt. De terrasjes stromen vol met single mannen en de zon maakt alles net een beetje mooier dan het eigenlijk is.

De lente geeft mij altijd het gevoel van vrijheid. En afgelopen jaren was ik ook altijd vrij. Vrij om te doen wat ik wilde, met wie ik wilde en wanneer ik wilde.
En ja, even kort door de bocht, ik heb het dus over flirten met jongens.
Nu weten sommigen van jullie wel dat ik inmiddels alweer een jaar ‘aan de vent ben’ of ‘onder de plak zit’, zoals je dat kunt noemen. En daar ben ik over het algemeen heel erg gelukkig mee. Maar dat vrij zijn en flirten, dat kon nu dus niet meer.

Ik heb het altijd moeilijk gevonden me aan te passen aan de beperkingen van de vrijheid. Ik ben dan ook een voorvechter van de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van godsdienst, de vrijheid van onderwijs, enzovoorts.
En ondanks dat de liefde prachtig en veilig en rustgevend hoort te zijn, wordt ik er soms een beetje bang van. En zo belandde ik een paar weken geleden in een dilemma:
Ik wilde ook lachen, flirten en lol maken, maar dat leek niet helemaal samen te gaan met het relatie leven.

En terwijl mijn hoofd vol zat met die gedachte aan verloren vrijheid, kwam ‘hij’ op mijn pad; de barman van mijn nieuwste ‘stamkroeg’. Laten we hem voor het gemak maar De Barman noemen, ondanks dat hij eigenlijk gewoon Thomas heet.
De Barman is niet bijzonder knap, veel minder aantrekkelijk dan mijn vriend en lang niet zo grappig, maar toch wist hij mijn aandacht vast te houden. Gepraat ging over in geflirt. En ik betrap hem af en toe op een behoorlijk onsubtiele aanraking of opmerking.

Een beetje fout voelde het wel, terwijl ik eigenlijk wel weet dat barmannen met iedereen en alles flirten, in de hoop op een vette fooi. En ondanks dat ik nooit ook maar een kus zou afstaan aan deze barman, was het erg gezellig en stiekem was die aandacht best leuk.

Na die avond voelde ik me schuldig, ik wilde geen dingen verborgen houden voor mijn vriend, maar ik wilde ook niet dat hij zich later bedrogen zou voelen. Na een paar dagen nagedacht te hebben over deze kwestie, bleek zoals altijd de moeilijkste oplossing de beste te zijn: eerlijkheid.
Dus vertelde ik vriendlief over de grappige barman en hoe gezellig ik het in de kroeg gehad had. Reactie? ‘Mooi zo! Heb je al gratis bier van hem gekregen?’. En dat helemaal zonder sarcastische ondertoon.

Gelukkig kon mijn vriend er dus ook om kon lachen, zonder boos of jaloers te worden. Toen ik vroeg of hij dan niet bang zou zijn dat ik een keer met iemand anders in bed zou belanden, sprak hij de volgende magische woorden: ‘Nee hoor, want ik vertrouw je en ik weet toch dat je van me houdt’.

Uiteindelijk bleek ik dus de enige te zijn die zich zorgen maakte, maar ik heb wel geleerd hoe gelukkig ik moet zijn met mijn lieve, stoere en vooral relaxte vriend, die mij volop durft te vertrouwen.

Vrijdag is het weer Girls Night Out. Ik weet zeker dat ik weer bij Thomas aan de bar beland. Maar als ik dan thuis kom kruip ik het liefst lekker naast mijn vriend in bed en vertel ik hem hoeveel grappige foute opmerkingen De Barman die avond gemaakt heeft. En vriendlief? Die weet dat ik uiteindelijk toch het liefst in zijn armen in slaap val.

Democratisch drama

Gister was het dan zo ver, de gemeenteraadsverkiezingen! Zoals bij de meeste verkiezingen geeft dat de burger het recht om zijn mening te laten horen, en een verschil te maken. Natuurlijk zijn er ook andere soorten verkiezingen, de zogenaamde vleeskeuringen. Maar bij de gemiddelde missverkiezing zul je geen politici aantreffen, hoewel ik Femke Halsema en Agnes Kant best tegen elkaar zou willen zien strijden om zo’n felbegeerd kroontje.
Verder zijn de meeste lijsttrekkers niet erg aantrekkelijk, dus kunnen ze het beter bij de politiek houden. En aangezien de meeste deelneemsters aan missverkiezingen zich meer interesseren voor krultangen dan voor debatten, zal ik proberen die werelden verder gescheiden te houden.

Inhoudelijk goed onderbouwde plannen, een bekwaam leider en intelligente kandidaten, dat is waar een goede partij volgens mij aan zou moeten voldoen. En in Almere hebben de burgers hun partij gevonden; De PVV.
Niet dat ik ooit van plan was het mooie Amsterdam in te ruilen voor iets als Almere, maar nu weet ik het zeker. Al zijn de huizen er nog zo nieuw en goedkoop, ik zet er geen stap. Want dat Wilders er aan de macht komt lijkt me een prima experiment, maar het idee dat het merendeel van de Almeerse burgers op hem heeft gestemd, geeft voor mij aan dat ik daar niet tussen hoef te wonen. Het risico dat je toekomstige Almeerse buurman een voorstander zou zijn van Geert vind ik iets te groot. En daarbij vind ik hoofddoeken best gezellig staan in het straatbeeld.

Dat ik het niet eens ben met het massaal stemmen op Wilders lijkt me wel duidelijk, maar die mensen hebben gelukkig gewoon gebruik gemaakt van hun goed recht. Wat nog veel erger is, is het niet stemmen. Mensen die vinden dat ze hun kostbare tijd wel beter kunnen besteden dan mee te werken aan de toekomst van hun land. Of denken dat het toch niets meer uit maakt wat je stemt. Men is ingedut en uitgezakt, terwijl dat juist de grootste klagers zijn.

In Nederland is er namelijk nooit iets goed. Als de zon schijnt is het te warm, als het regent te nat en die witte winter lijkt leuk totdat het echt eens flink begint te sneeuwen. Maar daar kunnen we helaas allemaal niets aan doen, dus dat gezeik is tot daar aan toe.
Het eeuwige gezeik over de politiek, daar is wel wat aan te doen. En als je niet stemt, mag je dus ook niet zeiken.
De dramatisch lage opkomst bij de verkiezingen gister zou dan dus betekenen dat er een heel stuk minder zeikende burgers zijn. Als je niet stemt, wil ik je stem verder ook niet horen. En als er gewoon geen partij is die jouw stem verdiend, dan begin je toch je eigen partij? Ook dat is je goed recht, en dat moet men zich maar eens gaan realiseren.

In Nederland hebben we een prachtige democratie, waarin burgers enorm veel rechten en vrijheden hebben. Stemrecht en vrijheid van meningsuiting, zaken waar elders in de wereld elke dag voor gestreden moet worden, maar waar veel Nederlanders niet eens gebruik van maken. En dat betekend niets anders dan dat wij een volk aan het worden zijn vol klagende bankhangers. De beste stuurlui staan aan wal, en de beste politici blijkbaar ook.

Gelukkig krijgen alle stemgerechtigden dit jaar nog een kans, want door de val van het zoveelste kabinet Balkenende is de weg naar verandering heropend. En nu maar hopen dat de Nederlander bereid is zich een klein beetje in te spannen voor die verandering.

Girlscene.nl; lief, leed, kommer en kwel

reactie op een uitgeschreven columnisten wedstrijd van de site girlscene.nl,
Ik heb lichte kritiek op deze wedstrijd, vandaar deze column.

Een van de grootste meidensites van Nederland, te vinden onder de URL www.girlscene.nl, heeft een columnisten wedstrijd uitgeschreven. De plek voor ‘Nederlands grootste schrijftalent’ om zijn kwaliteiten te showen, en zijn talenten te delen met de zeshonderdduizend unieke maandelijkse bezoekers.

De definitie van een column luid volgens het altijd betrouwbare woordenboek:
‘Korte prozatekst, geschreven voor een dag- of weekblad of voor een tijdschrift door een medewerker die vanuit een onafhankelijke positie bepaalde onderwerpen die vaak een bepaalde actualiteitswaarde hebben op de korrel neemt.’
En die onafhankelijke positie, daar draait het om. Een columnist moet een voorvechter zijn van de vrijheid van meningsuiting, en de grenzen hiervan constant blijven opzoeken. Een eigen mening onverhuld naar voren brengen, dat is het doel.

Maar wat heeft Girlscene bedacht? De deelname aan de columnisten wedstrijd vind plaats door een ‘column’ te schrijven waarin je verteld wat je zo leuk vind aan de eerder genoemde site. Nu moet men weten dat op girlscene.nl leuke artikelen staan, maar de nieuwswaarde ervan is meestal zeer laag, net als het niveau van de geschreven artikelen. Dat juist deze site nu opzoek is naar ‘Nederlands grootste schrijftalent’ is niet zo vreemd, aangezien de redacteuren dat zelf in ieder geval niet zijn. Maar dat ze op zoek zijn naar een columnist is wel vreemd, aangezien ze daarmee vragen om stukken met enig niveau, waarin een kritische blik gegeven wordt op maatschappelijke onderwerpen.
En die kritische blik op zaken, daar kunnen ze op girlscene meestal niet zo goed tegen.

Het meest interessante deel van de site zijn dan ook niet de door de redactie geschreven artikelen, maar juist het forum. Een forum is vanuit de oudheid een plaats waar Jan en alleman zijn mening mag verkondigen en verdedigen, maar op girlscene denken de redacteuren daar heel anders over. Een flink censuurbeleid bepaald wat je wel en niet mag posten, en als jouw mening niet bevalt wordt je ‘gebanned’. Je kunt inmiddels wel raden dat mijn mening niet altijd gewaardeerd wordt, en dus ben ik ook een maand van het forum verbannen. Een echte kritische columnist, met een eigen visie en een mening die misschien niet altijd aansluit op die van de redacteuren, daar is Girlscene nog lang niet klaar voor.

Maar wat nog het aller belachelijkst is van deze hele wedstrijd, is het feit dat de geschreven slijmbetogen over de site gepubliceerd moeten worden in de schoolkrant of lokaal dagblad. Heel belangrijk hierbij is dat de URL van de site, www.girlscene.nl dus, vermeld wordt. Aan die eis voldoe ik inmiddels ruimschoots, en ik heb ook nog wel de neiging om dit stuk in te sturen naar een krantje a la de Televaag, of toepasselijker: www.geenstijl.nl/ . Want een westrijd uitschrijven alsof je opzoek bent naar een ‘columnist’, die vervolgens alleen stukken mag schrijven over girlscene-correcte onderwerpen zoals oppervlakkige meidenzaken en gebroken nagels, is natuurlijk al behoorlijk vreemd. Maar als het echte motief achter de wedstrijd dan vooral reclame voor de eigen site blijkt te zijn, dan ben je bijna niet meer serieus te nemen.

Huilen om Haïti

Het kan je niet ontgaan zijn, de ramp die op 12 Januari het eiland Haïti letterlijk door elkaar schudde en alles overhoop gooide. Gebouwen in puin, honderden mensen omgekomen, familieleden en vrienden weggerukt door natuurgeweld. Ramp.
Een kind zonder ouders, stapels lijken in de straten, geplunderde winkels, dat zijn de beelden die ons sinds die dag bereiken. De harde werkelijkheid misschien, en die moet je niet minder lelijk proberen te maken dan hij is.

Maar ik vind deze media aandacht vooral een verschrikkelijk voorbeeld van de westerse emotie tv, waar ik me al jaren zo aan erger. Een beeld schetsen van een situatie heeft nieuwswaarde, maar het oneindig uitzenden van huilende kinderen en bloedende mensen gaat volledig aan dit doel voorbij. Dat is namelijk gewoon bedoeld om tranen te trekken, en natuurlijk portemonnees. Want geld is nodig, veel geld.

Het idee dat wij gierige westerlingen alleen geld zullen storten als we overspoeld worden met verschrikkelijke beelden, vind ik een grote belediging, maar dat is wel waar de meeste ‘goede’ doelen tegenwoordig vanuit gaan. Een reclame campagne van het kankerfonds, die ongetwijfeld ongelooflijk goed werk doen, begint standaard met een terminaal patientje die úw hulp nú nodig heeft.
Tranen trekken dus. Gericht op het gevoel van de Nederlander in plaats van het verstand. Men gaat er zonder meer vanuit gaan dat we niet verstandig genoeg zijn om goede doelen te steunen, omdat we simpelweg alleen aan onszelf zouden denken.

Ik wordt er inmiddels zo misselijk van, dat ik weiger geld te storten als men niets beters te bieden heeft dan hongerige kindertjes of afgerukte ledematen. Ik wil feiten zien, want we moeten niet vergeten dat grote hoeveelheden geld nooit zullen belanden bij die Haitiaanse weeskindjes. Administratie kosten, koffie-drink-kosten en directeurs salarissen, het runnen van een Goed Doel schijnt tegenwoordig verdomd duur te zijn. En dan mag je nog hopen dat ze daar op z’n minst fair trade koffie drinken van het door jou gestortte geld.

Mocht jij je geld al overgemaakt hebben op giro 555, dan heb je op z’n minst een goed en gevoelig hart. Maar ik geloof er pas weer in als ik concrete plannen zie, en lachende kinder gezichtjes.

Plastic Fantastic

Tegenwoordig is geen tijdschrift, krant, tv programma of straathoek meer veilig. Overal rukt het op, van subtiele correcties tot volledige verbouwingen, en van een onschuldige ingreep tot een slopende verslaving. De drang naar perfectie gaat tegenwoordig veel verder dan een strakke buik en glanzend haar, het hele lichaam moet aangepast worden om aan een waanbeeld van perfectie te voldoen.

En tegenwoordig is het geen schande meer om toe te geven dat je borsten gevuld zijn met chemicaliën en dat je nieuwe neus je zesduizend dollar gekost heeft, je moet het juist zo veel mogelijk benadrukken. Sterren als Heidi Montag, te beschrijven als de personificatie van een Barbie met het IQ van een pantoffeldiertje, geven vrolijk toe dat ze verslaafd zijn aan de scalpel, en raden iedereen een bezoekje aan de chirurg aan.

Deze verslaving wordt gedreven door de drang naar perfectie, maar wat is perfect?
In de jaren vijftig streefden alle vrouwen bijvoorbeeld naar puntige borsten, en hiervoor werden de meest vreemde BH’s uit de kast gehaald. Maar wat nou als de huidige plastisch chirurgie hype vijftig jaar eerder gekomen was? Dan liepen er nu massa’s bejaarde dames rond met puntige siliconen borsten, en of ze daar dan nog zo blij mee geweest zouden zijn is te betwijfelen.

Conclusie? Perfectie bestaat niet. En het streven naar uiterlijke perfectie is daarmee pure tijdverspilling. Maar helaas zijn er meer jonge meiden die Heidi Montag adoreren dan dat er meiden zijn die naar mij luisteren, dus zal deze The Hills Barbie nog voor velen een slecht voorbeeld vormen.

Maar zodra je achttien bent staat het je vrij om van je zuur verdiende centjes een nieuwe neus te kopen. Of je er gelukkig van wordt valt natuurlijk te betwijfelen, maar dan hoor je er wel bij, en heb je altijd een mooi verhaal te vertellen op die befaamde jetset feestjes.
Ben jij best tevreden met je neus, ben je bang voor het mes of heb je simpelweg de centen niet om je te laten verbouwen? Plak er dan gewoon een pleister op, studeer een dramatisch verhaaltje in, en dan tel je ook al helemaal mee in Snolliewood.

Ge(t)rommel on tape

Gister avond, na een overweldigend, oorverdovend maar geweldig concert van slagerij van kampen, die geen vlees verkopen, maar wel harten op hol doen slaan met hun percussie werk, was het tijd om samen met mijn vriend lekker onder de dekens te kruipen.

Aangezien ik een vrouw ben, was ik eerst nog een half uur bezig met het verwijderen van make-up en tandplaque, en het aanbrengen van de nodige crèmes en andere zaken waar veel mannen het belang niet van begrijpen.
Vriendlief lag inmiddels al lang en breed onder onze nieuwe, dikke, donzen en veel te dure dekens. Toen ik eindelijk uit gerommeld was in de badkamer, kroop ik rustig en nietsvermoedend tegen hem aan. Hij deed moeite om mij van elke vorm van textiel te ontdoen, want het nut van kleding, en dan vooral de hoeveelheden die ik er van heb, is hem nooit echt duidelijk geworden.

Na wat gefrunnik aan het sluitinkje van mijn bh, kwam op eens de vraag. ‘Lief, ga eens helemaal onder de dekens liggen, en kun je dan van me af gaan?’.

Wat is er mis, wat doe ik verkeerd, heeft hij een ander, vind hij me dik?
Typische vrouwen vragen die links en rechts door mijn brein schoten.
Maar terwijl ik me omdraaide boog hij naar het voeteneinde, en pakte vanaf een plank aan de muur zijn video camera, met een knipperend rood lampje.

Mijn gezicht veranderde langzaam van verbaasd, via geschokt naar woedend. En zijn enige mededeling was
‘Zie je wel, zo simpel is dat’. En ik moest toegeven, het was simpel.

Nu stond ook ik op tape, wel is waar alleen mijn rug en zijn mislukte pogingen om mijn bh los te maken, waarna ik me op zijn advies onder de dekens verstopte, maar toch. En ondanks dat ik dit nu op internet zet, had ik het zeker niet leuk gevonden als de beelden op youtube beland waren.

Mocht je mijn vriend nu een enorme klootzak vinden, dan kan ik je gerust stellen. Deze seks tape poging was alleen een manier om mij de mond te snoeren, na al mijn betogen over belachelijk naïeve meisjes die zich laten filmen tijdens de seks.
Het was een goede manier om nog maar eens te leren dat dingen niet altijd gegaan zijn zoals je in eerste instantie zou denken, en dat je mensen niet zomaar mag veroordelen.

Heb je toch interesse in mijn gerommel on tape? Helaas, we hebben er overheen gefilmd, en het enige dat je nu nog op tape staat zijn twee lachende hoofdjes die boven een dikke donzen deken uit komen. Al met al was het een fijne, vreemde en leerzame avond, waar gelukkig geen bewijs meer van terug te vinden is, behalve de voorafgaande 463 woorden.

Hey, ik ook van jou!

Hey, ik ook van jou!

Houden van, voor mij is het lange tijd een groot mysterie geweest. Maar wat van iemand houden nou precies is, lijkt ieder ander redelijk zeker te weten.
Ik heb altijd in der veronderstelling geleefd dat je dingen namelijk alleen vol overtuiging roept als je zeker weet wat je zegt. Voordat je met feiten begint te strooien hoor je die na te trekken, en voordat je je mening uit moet je zorgen dat die ergens op gegrond is. Maar hoe zit dat dan, dat houden van? Een echt antwoord heb ik er tot nu toe helaas toch nog niet op kunnen krijgen. En dat is over het algemeen nu juist het probleem, dat we niet weten wat we zeggen, en dingen roepen zonder na te denken.

Nu is houden van een mooie term, met een grote emotionele waarde, en juist het feit dat we niet eens weten wat we precies zeggen versterkt het effect. Houden van, iets ongrijpbaars en onbeschrijfelijks, dat we als antwoord erop meestal niet verder komen dan die vier woorden: ‘ik ook van jou’, zonder erover na te denken.

Eerst denken, dan doen. Twee simpele stappen die bij verwisseling vaak pijnlijke gevolgen met zich meebrengen. ‘Ik ook van jou’ is niet zo handig om te zeggen tegen iemand van wie je niet houd, maar dat is niet het grootste probleem. Ook zinnen als ‘Ik maak je af’, ‘Vuile hoer’, en ‘Krijg de kanker’ vallen steeds vaker, en in de meeste gevallen, gelukkig, zonder dat daar ook maar een seconde over na gedacht is.

Of ten minste, dat hoop ik. Want kanker is iets dat geen enkel weldenkend mens een ander toe zou wensen. De nieuwe campagne ‘kanker verziekt je taal’ is er natuurlijk niet voor niets, maar de problemen gaan verder. Men denkt niet.
Daarom stem ik voor een campagne ter bevordering van het helder nadenken. Een seconde. Slechts een van de 86400 seconden die een dag telt, om na te denken voordat je iets luidkeels en grofgebekt verkondigd.

En voor wie niet na kan denken? Die moet dan maar verder leven in stilte. En mocht je toch nog een opmerking als ‘Ik haat je vuile slet’ naar je hoofd krijgen, roep dan lachend terug ‘Ik ook van jou!’.