reactie op een uitgeschreven columnisten wedstrijd van de site girlscene.nl,
Ik heb lichte kritiek op deze wedstrijd, vandaar deze column.
Een van de grootste meidensites van Nederland, te vinden onder de URL www.girlscene.nl, heeft een columnisten wedstrijd uitgeschreven. De plek voor ‘Nederlands grootste schrijftalent’ om zijn kwaliteiten te showen, en zijn talenten te delen met de zeshonderdduizend unieke maandelijkse bezoekers.
De definitie van een column luid volgens het altijd betrouwbare woordenboek:
‘Korte prozatekst, geschreven voor een dag- of weekblad of voor een tijdschrift door een medewerker die vanuit een onafhankelijke positie bepaalde onderwerpen die vaak een bepaalde actualiteitswaarde hebben op de korrel neemt.’
En die onafhankelijke positie, daar draait het om. Een columnist moet een voorvechter zijn van de vrijheid van meningsuiting, en de grenzen hiervan constant blijven opzoeken. Een eigen mening onverhuld naar voren brengen, dat is het doel.
Maar wat heeft Girlscene bedacht? De deelname aan de columnisten wedstrijd vind plaats door een ‘column’ te schrijven waarin je verteld wat je zo leuk vind aan de eerder genoemde site. Nu moet men weten dat op girlscene.nl leuke artikelen staan, maar de nieuwswaarde ervan is meestal zeer laag, net als het niveau van de geschreven artikelen. Dat juist deze site nu opzoek is naar ‘Nederlands grootste schrijftalent’ is niet zo vreemd, aangezien de redacteuren dat zelf in ieder geval niet zijn. Maar dat ze op zoek zijn naar een columnist is wel vreemd, aangezien ze daarmee vragen om stukken met enig niveau, waarin een kritische blik gegeven wordt op maatschappelijke onderwerpen.
En die kritische blik op zaken, daar kunnen ze op girlscene meestal niet zo goed tegen.
Het meest interessante deel van de site zijn dan ook niet de door de redactie geschreven artikelen, maar juist het forum. Een forum is vanuit de oudheid een plaats waar Jan en alleman zijn mening mag verkondigen en verdedigen, maar op girlscene denken de redacteuren daar heel anders over. Een flink censuurbeleid bepaald wat je wel en niet mag posten, en als jouw mening niet bevalt wordt je ‘gebanned’. Je kunt inmiddels wel raden dat mijn mening niet altijd gewaardeerd wordt, en dus ben ik ook een maand van het forum verbannen. Een echte kritische columnist, met een eigen visie en een mening die misschien niet altijd aansluit op die van de redacteuren, daar is Girlscene nog lang niet klaar voor.
Maar wat nog het aller belachelijkst is van deze hele wedstrijd, is het feit dat de geschreven slijmbetogen over de site gepubliceerd moeten worden in de schoolkrant of lokaal dagblad. Heel belangrijk hierbij is dat de URL van de site, www.girlscene.nl dus, vermeld wordt. Aan die eis voldoe ik inmiddels ruimschoots, en ik heb ook nog wel de neiging om dit stuk in te sturen naar een krantje a la de Televaag, of toepasselijker: www.geenstijl.nl/ . Want een westrijd uitschrijven alsof je opzoek bent naar een ‘columnist’, die vervolgens alleen stukken mag schrijven over girlscene-correcte onderwerpen zoals oppervlakkige meidenzaken en gebroken nagels, is natuurlijk al behoorlijk vreemd. Maar als het echte motief achter de wedstrijd dan vooral reclame voor de eigen site blijkt te zijn, dan ben je bijna niet meer serieus te nemen.
vrijdag 26 februari 2010
woensdag 10 februari 2010
Huilen om Haïti
Het kan je niet ontgaan zijn, de ramp die op 12 Januari het eiland Haïti letterlijk door elkaar schudde en alles overhoop gooide. Gebouwen in puin, honderden mensen omgekomen, familieleden en vrienden weggerukt door natuurgeweld. Ramp.
Een kind zonder ouders, stapels lijken in de straten, geplunderde winkels, dat zijn de beelden die ons sinds die dag bereiken. De harde werkelijkheid misschien, en die moet je niet minder lelijk proberen te maken dan hij is.
Maar ik vind deze media aandacht vooral een verschrikkelijk voorbeeld van de westerse emotie tv, waar ik me al jaren zo aan erger. Een beeld schetsen van een situatie heeft nieuwswaarde, maar het oneindig uitzenden van huilende kinderen en bloedende mensen gaat volledig aan dit doel voorbij. Dat is namelijk gewoon bedoeld om tranen te trekken, en natuurlijk portemonnees. Want geld is nodig, veel geld.
Het idee dat wij gierige westerlingen alleen geld zullen storten als we overspoeld worden met verschrikkelijke beelden, vind ik een grote belediging, maar dat is wel waar de meeste ‘goede’ doelen tegenwoordig vanuit gaan. Een reclame campagne van het kankerfonds, die ongetwijfeld ongelooflijk goed werk doen, begint standaard met een terminaal patientje die úw hulp nú nodig heeft.
Tranen trekken dus. Gericht op het gevoel van de Nederlander in plaats van het verstand. Men gaat er zonder meer vanuit gaan dat we niet verstandig genoeg zijn om goede doelen te steunen, omdat we simpelweg alleen aan onszelf zouden denken.
Ik wordt er inmiddels zo misselijk van, dat ik weiger geld te storten als men niets beters te bieden heeft dan hongerige kindertjes of afgerukte ledematen. Ik wil feiten zien, want we moeten niet vergeten dat grote hoeveelheden geld nooit zullen belanden bij die Haitiaanse weeskindjes. Administratie kosten, koffie-drink-kosten en directeurs salarissen, het runnen van een Goed Doel schijnt tegenwoordig verdomd duur te zijn. En dan mag je nog hopen dat ze daar op z’n minst fair trade koffie drinken van het door jou gestortte geld.
Mocht jij je geld al overgemaakt hebben op giro 555, dan heb je op z’n minst een goed en gevoelig hart. Maar ik geloof er pas weer in als ik concrete plannen zie, en lachende kinder gezichtjes.
Een kind zonder ouders, stapels lijken in de straten, geplunderde winkels, dat zijn de beelden die ons sinds die dag bereiken. De harde werkelijkheid misschien, en die moet je niet minder lelijk proberen te maken dan hij is.
Maar ik vind deze media aandacht vooral een verschrikkelijk voorbeeld van de westerse emotie tv, waar ik me al jaren zo aan erger. Een beeld schetsen van een situatie heeft nieuwswaarde, maar het oneindig uitzenden van huilende kinderen en bloedende mensen gaat volledig aan dit doel voorbij. Dat is namelijk gewoon bedoeld om tranen te trekken, en natuurlijk portemonnees. Want geld is nodig, veel geld.
Het idee dat wij gierige westerlingen alleen geld zullen storten als we overspoeld worden met verschrikkelijke beelden, vind ik een grote belediging, maar dat is wel waar de meeste ‘goede’ doelen tegenwoordig vanuit gaan. Een reclame campagne van het kankerfonds, die ongetwijfeld ongelooflijk goed werk doen, begint standaard met een terminaal patientje die úw hulp nú nodig heeft.
Tranen trekken dus. Gericht op het gevoel van de Nederlander in plaats van het verstand. Men gaat er zonder meer vanuit gaan dat we niet verstandig genoeg zijn om goede doelen te steunen, omdat we simpelweg alleen aan onszelf zouden denken.
Ik wordt er inmiddels zo misselijk van, dat ik weiger geld te storten als men niets beters te bieden heeft dan hongerige kindertjes of afgerukte ledematen. Ik wil feiten zien, want we moeten niet vergeten dat grote hoeveelheden geld nooit zullen belanden bij die Haitiaanse weeskindjes. Administratie kosten, koffie-drink-kosten en directeurs salarissen, het runnen van een Goed Doel schijnt tegenwoordig verdomd duur te zijn. En dan mag je nog hopen dat ze daar op z’n minst fair trade koffie drinken van het door jou gestortte geld.
Mocht jij je geld al overgemaakt hebben op giro 555, dan heb je op z’n minst een goed en gevoelig hart. Maar ik geloof er pas weer in als ik concrete plannen zie, en lachende kinder gezichtjes.
Abonneren op:
Posts (Atom)