Plastic Fantastic

Tegenwoordig is geen tijdschrift, krant, tv programma of straathoek meer veilig. Overal rukt het op, van subtiele correcties tot volledige verbouwingen, en van een onschuldige ingreep tot een slopende verslaving. De drang naar perfectie gaat tegenwoordig veel verder dan een strakke buik en glanzend haar, het hele lichaam moet aangepast worden om aan een waanbeeld van perfectie te voldoen.

En tegenwoordig is het geen schande meer om toe te geven dat je borsten gevuld zijn met chemicaliën en dat je nieuwe neus je zesduizend dollar gekost heeft, je moet het juist zo veel mogelijk benadrukken. Sterren als Heidi Montag, te beschrijven als de personificatie van een Barbie met het IQ van een pantoffeldiertje, geven vrolijk toe dat ze verslaafd zijn aan de scalpel, en raden iedereen een bezoekje aan de chirurg aan.

Deze verslaving wordt gedreven door de drang naar perfectie, maar wat is perfect?
In de jaren vijftig streefden alle vrouwen bijvoorbeeld naar puntige borsten, en hiervoor werden de meest vreemde BH’s uit de kast gehaald. Maar wat nou als de huidige plastisch chirurgie hype vijftig jaar eerder gekomen was? Dan liepen er nu massa’s bejaarde dames rond met puntige siliconen borsten, en of ze daar dan nog zo blij mee geweest zouden zijn is te betwijfelen.

Conclusie? Perfectie bestaat niet. En het streven naar uiterlijke perfectie is daarmee pure tijdverspilling. Maar helaas zijn er meer jonge meiden die Heidi Montag adoreren dan dat er meiden zijn die naar mij luisteren, dus zal deze The Hills Barbie nog voor velen een slecht voorbeeld vormen.

Maar zodra je achttien bent staat het je vrij om van je zuur verdiende centjes een nieuwe neus te kopen. Of je er gelukkig van wordt valt natuurlijk te betwijfelen, maar dan hoor je er wel bij, en heb je altijd een mooi verhaal te vertellen op die befaamde jetset feestjes.
Ben jij best tevreden met je neus, ben je bang voor het mes of heb je simpelweg de centen niet om je te laten verbouwen? Plak er dan gewoon een pleister op, studeer een dramatisch verhaaltje in, en dan tel je ook al helemaal mee in Snolliewood.

Ge(t)rommel on tape

Gister avond, na een overweldigend, oorverdovend maar geweldig concert van slagerij van kampen, die geen vlees verkopen, maar wel harten op hol doen slaan met hun percussie werk, was het tijd om samen met mijn vriend lekker onder de dekens te kruipen.

Aangezien ik een vrouw ben, was ik eerst nog een half uur bezig met het verwijderen van make-up en tandplaque, en het aanbrengen van de nodige crèmes en andere zaken waar veel mannen het belang niet van begrijpen.
Vriendlief lag inmiddels al lang en breed onder onze nieuwe, dikke, donzen en veel te dure dekens. Toen ik eindelijk uit gerommeld was in de badkamer, kroop ik rustig en nietsvermoedend tegen hem aan. Hij deed moeite om mij van elke vorm van textiel te ontdoen, want het nut van kleding, en dan vooral de hoeveelheden die ik er van heb, is hem nooit echt duidelijk geworden.

Na wat gefrunnik aan het sluitinkje van mijn bh, kwam op eens de vraag. ‘Lief, ga eens helemaal onder de dekens liggen, en kun je dan van me af gaan?’.

Wat is er mis, wat doe ik verkeerd, heeft hij een ander, vind hij me dik?
Typische vrouwen vragen die links en rechts door mijn brein schoten.
Maar terwijl ik me omdraaide boog hij naar het voeteneinde, en pakte vanaf een plank aan de muur zijn video camera, met een knipperend rood lampje.

Mijn gezicht veranderde langzaam van verbaasd, via geschokt naar woedend. En zijn enige mededeling was
‘Zie je wel, zo simpel is dat’. En ik moest toegeven, het was simpel.

Nu stond ook ik op tape, wel is waar alleen mijn rug en zijn mislukte pogingen om mijn bh los te maken, waarna ik me op zijn advies onder de dekens verstopte, maar toch. En ondanks dat ik dit nu op internet zet, had ik het zeker niet leuk gevonden als de beelden op youtube beland waren.

Mocht je mijn vriend nu een enorme klootzak vinden, dan kan ik je gerust stellen. Deze seks tape poging was alleen een manier om mij de mond te snoeren, na al mijn betogen over belachelijk naïeve meisjes die zich laten filmen tijdens de seks.
Het was een goede manier om nog maar eens te leren dat dingen niet altijd gegaan zijn zoals je in eerste instantie zou denken, en dat je mensen niet zomaar mag veroordelen.

Heb je toch interesse in mijn gerommel on tape? Helaas, we hebben er overheen gefilmd, en het enige dat je nu nog op tape staat zijn twee lachende hoofdjes die boven een dikke donzen deken uit komen. Al met al was het een fijne, vreemde en leerzame avond, waar gelukkig geen bewijs meer van terug te vinden is, behalve de voorafgaande 463 woorden.

Hey, ik ook van jou!

Hey, ik ook van jou!

Houden van, voor mij is het lange tijd een groot mysterie geweest. Maar wat van iemand houden nou precies is, lijkt ieder ander redelijk zeker te weten.
Ik heb altijd in der veronderstelling geleefd dat je dingen namelijk alleen vol overtuiging roept als je zeker weet wat je zegt. Voordat je met feiten begint te strooien hoor je die na te trekken, en voordat je je mening uit moet je zorgen dat die ergens op gegrond is. Maar hoe zit dat dan, dat houden van? Een echt antwoord heb ik er tot nu toe helaas toch nog niet op kunnen krijgen. En dat is over het algemeen nu juist het probleem, dat we niet weten wat we zeggen, en dingen roepen zonder na te denken.

Nu is houden van een mooie term, met een grote emotionele waarde, en juist het feit dat we niet eens weten wat we precies zeggen versterkt het effect. Houden van, iets ongrijpbaars en onbeschrijfelijks, dat we als antwoord erop meestal niet verder komen dan die vier woorden: ‘ik ook van jou’, zonder erover na te denken.

Eerst denken, dan doen. Twee simpele stappen die bij verwisseling vaak pijnlijke gevolgen met zich meebrengen. ‘Ik ook van jou’ is niet zo handig om te zeggen tegen iemand van wie je niet houd, maar dat is niet het grootste probleem. Ook zinnen als ‘Ik maak je af’, ‘Vuile hoer’, en ‘Krijg de kanker’ vallen steeds vaker, en in de meeste gevallen, gelukkig, zonder dat daar ook maar een seconde over na gedacht is.

Of ten minste, dat hoop ik. Want kanker is iets dat geen enkel weldenkend mens een ander toe zou wensen. De nieuwe campagne ‘kanker verziekt je taal’ is er natuurlijk niet voor niets, maar de problemen gaan verder. Men denkt niet.
Daarom stem ik voor een campagne ter bevordering van het helder nadenken. Een seconde. Slechts een van de 86400 seconden die een dag telt, om na te denken voordat je iets luidkeels en grofgebekt verkondigd.

En voor wie niet na kan denken? Die moet dan maar verder leven in stilte. En mocht je toch nog een opmerking als ‘Ik haat je vuile slet’ naar je hoofd krijgen, roep dan lachend terug ‘Ik ook van jou!’.