Nee, ik ben niet over gegaan op het Engels, gelukkig niet! Maar een lezeres van deze blog vroeg mij een bijdrage te leveren aan haar PWS. Ze maakt een (Engels) tijdschrift over Guinevere, een vrouw uit de verhalen over King Arthur. Hoewel Guinevere met Arthur getrouwd is, gaat ze er van door met een van zijn ridders: Lancelot. Versieren, vreemdgaan en zo nu en dan liefhebben; Wij vrouwen hebben er talent voor. En daar gaat deze column over.
Women. They are sweet, sensitive and great in the bedroom. But the most important thing about these wonderful creatures: They can cook, clean and care. And after this big and bold statement I’m sure you’ll call me old fashioned. But I’m quite feminine myself and absolutely not old fashioned. Because if I were, I would be telling you something completely different. I would tell you about the extremely powerful things women can do. And no, I’m not talking about managing companies, or even working regular jobs, that would be ridiculous. But even though we shouldn’t do silly things like working or voting, women have the real power. We manipulate, seduce and frustrate men until they tear their hair out. And while the men might be making the money, they turn into powerless defenseless jellyfish when a pretty girl meets their eye.
Luckily, a lot of those sweet and sensitive women don’t take it to close when it comes to morals. This gives us the power to manipulate not one, but at least two men at a time. It’s efficient, satisfactory but above all: A truckload of fun. Ever since ancient history women are responsible for all the evil in the world. Starting with Pandora, all hell broke loose.
And maybe the world doesn’t evolve around money, meaning that it doesn’t evolve around men. But it sure doesn’t evolve around love either. It evolves about women and our games of cheating and tempting. Most of the time not remotely connected to love, women play their games with class and elegance. And that’s what makes us so much more refined and a lot more dangerous than our masculine congeners. We can be nasty, deceptively and immoral without loosing or rosy cheeks and honeysweet skin. This gives us the power to be pleased by many men, receive their diamond rings, bring down their companies and ultimately their entire countries. Because every woman wants to be a princess, so we all aim for the king. And once we have him, we take is knights, his son, or even his jester.
So grant those men their money, their honors and their power. Let them shine when they can, but make them suffer when you want to. Enjoy them, exploit them, but be careful with loving them. Because when we do finally fall deeply in love, our powers disappear and women return to being those loving, caring, cooking, cleaning creatures. And we hopefully live happily ever after, with the knight in shining armor that has tamed us.
maandag 7 februari 2011
maandag 31 januari 2011
De aard van het beestje
Winnie de Pooh, jeugdheld voor velen, heeft mij de belangrijke lessen in het leven geleerd. Niet alleen het feit dat je van te veel honing heel erg dik en rond wordt, maar ook dat je lief moet zijn voor alles en iedereen en dat je met de hulp van je vriendjes de hele wereld aan kan. Ik durf op recht te stellen dat deze kleine beer mij een beter mens gemaakt heeft. Maar de laatste tijd bekruipt mij het beangstigende idee dat niet iedereen in zijn jeugd het genoegen gehad heeft om kennis te maken met deze gele berenvriend. Daardoor zijn ze logischer wijs niet alleen minder goede mensen, maar ze weten blijkbaar ook niet wie Tijgertje is. Tijgertje, de stuiterende tijger, draagt zijn hele leven tijgerprint. Het woord zegt het eigenlijk al ‘tijger-print’. En deze zogenaamde ‘tijgerprint’ is de indicatie van het feit of iemand wel of niet liefdevol is opgevoed met Mr. Pooh.
Ik heb namelijk opgemerkt dat er een groeiende groep jongedames is die het verschil niet kent tussen een Tijger en een Panter. Voor jullie informatie: Een tijger heeft strepen en een panter heeft vlekken. Dit komt naar voren in kledingwinkels, waar tienermeisjes in extase uitroepen dat ze nooit genoeg krijgen van die lekkere tijgerprintjes, terwijl het object in kwestie toch echt met een bruin vlekvormig patroon versierd is. Misschien hebben deze dames niet alleen Winnie de Pooh gemist, maar de gehele basisschool.
Je zou dus kunnen stellen dat eerder genoemde jongedames tot een mindere menssoort behoren. Dit is wellicht een onaardige uitspraak, maar toch vind ik het een zwaktebod wanneer men niet in staat is zich correct uit te drukken. Zo paradeerde er laatst een geblondeerd meisje met blauwe ogen op uggs met panterprint door Amsterdam Nieuw-West. Drie buitenlands ogende jongens stonden op de straathoek en vonden haar wel een lekker poesje. Een van de jongens bracht een fluitend geluid voort, waarop het meisje met plat Amsterdams accent het volgende uitkraamde: ‘Rot op stelletje Kutmarrokanen’. De drie Aziatisch ogende jongens barsten in lachen uit en bestempelden haar als dom blondje.
Nu voelen de blonde lezeressen zich waarschijnlijk op hun teentjes getrapt, want natuurlijk is niet ieder blondje dom. Net als dat niet iedere derde generatie allochtoon een Marokkaan is, niet iedere Marokkaan een Kutmarrokaan en niet iedere jungleprint van een tijger komt. Een beetje subtiliteit in ons taalgebruik zou een hoop verwarring voorkomen. Maar zoals mijn gele berenvriend me geleerd heeft: Je moet iedereen accepteren zoals hij is. Dus ik erger me verder in stilte en hoop dat ik met deze column een paar mensen een wijze les geleerd heb.
p.s: Ik moet helaas mededelen dat de verloedering der Nederlandse taal ook de zoekresultaten van Google bereikt heeft. Wanneer je afbeeldingen van tijgerprint zoekt wordt je overspoeld met een lading panterprintjes. Waar gaat het heen met de wereld? Zijn we nog te redden? Laat weten wat jij er van vind in de comments!
Ik heb namelijk opgemerkt dat er een groeiende groep jongedames is die het verschil niet kent tussen een Tijger en een Panter. Voor jullie informatie: Een tijger heeft strepen en een panter heeft vlekken. Dit komt naar voren in kledingwinkels, waar tienermeisjes in extase uitroepen dat ze nooit genoeg krijgen van die lekkere tijgerprintjes, terwijl het object in kwestie toch echt met een bruin vlekvormig patroon versierd is. Misschien hebben deze dames niet alleen Winnie de Pooh gemist, maar de gehele basisschool.
Je zou dus kunnen stellen dat eerder genoemde jongedames tot een mindere menssoort behoren. Dit is wellicht een onaardige uitspraak, maar toch vind ik het een zwaktebod wanneer men niet in staat is zich correct uit te drukken. Zo paradeerde er laatst een geblondeerd meisje met blauwe ogen op uggs met panterprint door Amsterdam Nieuw-West. Drie buitenlands ogende jongens stonden op de straathoek en vonden haar wel een lekker poesje. Een van de jongens bracht een fluitend geluid voort, waarop het meisje met plat Amsterdams accent het volgende uitkraamde: ‘Rot op stelletje Kutmarrokanen’. De drie Aziatisch ogende jongens barsten in lachen uit en bestempelden haar als dom blondje.
Nu voelen de blonde lezeressen zich waarschijnlijk op hun teentjes getrapt, want natuurlijk is niet ieder blondje dom. Net als dat niet iedere derde generatie allochtoon een Marokkaan is, niet iedere Marokkaan een Kutmarrokaan en niet iedere jungleprint van een tijger komt. Een beetje subtiliteit in ons taalgebruik zou een hoop verwarring voorkomen. Maar zoals mijn gele berenvriend me geleerd heeft: Je moet iedereen accepteren zoals hij is. Dus ik erger me verder in stilte en hoop dat ik met deze column een paar mensen een wijze les geleerd heb.
p.s: Ik moet helaas mededelen dat de verloedering der Nederlandse taal ook de zoekresultaten van Google bereikt heeft. Wanneer je afbeeldingen van tijgerprint zoekt wordt je overspoeld met een lading panterprintjes. Waar gaat het heen met de wereld? Zijn we nog te redden? Laat weten wat jij er van vind in de comments!
vrijdag 21 januari 2011
Gezond verstand.
Laatst vertelde iemand mij dat ik ‘gewoon mijn gezonde verstand moest gebruiken’. Het betrof een tentamen, planologie aan de universiteit van Amsterdam, en ik vond het een verschrikkelijk beangstigend advies. Het idee dat er nog mensen zijn die denken dat het halen van een tentamen (of je gehele bachelor) berust op het gebruiken van gezond verstand is bizar. Niet alleen is het een belediging voor de gemiddelde student, maar meer nog voor de rest van de samenleving. Dat zou namelijk betekenen dat iedereen zonder universitaire graad een ernstig gebrek aan gezond verstand heeft. En dit vertaalt zich dan weer in het kijken naar shownieuws, het lezen van de telegraaf en het stemmen op Geertje W.
Zelfs de shownieuws kijkers kan het niet ontgaan zijn dat er vandaag zo’n elfduizend jonge mensen bijeen gekomen zijn, om heel hard te gaan schreeuwen op een grasveld met een groot podium. En nee, dat waren geen fans van ‘The Voice of Holland’, het was een zeldzamer soort mensen: De Studenten.
En we waren boos. Boos op alle langstudeerders die ons land regeren. Ons land wordt bestuurd door Maxime Verhagen, die elf jaar lang pogingen deed om enig gezond verstand op te doen en Meneer de President, die zeven jaar genoot van het studentenleven. En dat deze mensen nu besluiten om te bezuinigen op onderwijs, toont maar één ding aan: Gezond verstand komt niet met de jaren.
Maar het draait natuurlijk ook niet om gezond verstand op de universiteit. Het draait om intelligentie, interesse en inzet. Studenten zitten er niet voor groeiend gezond verstand, maar voor goed onderwijs. En juist de kwaliteit van dit onderwijs komt door dit kabinet behoorlijk in het gedrang. Een tweede studie betekend nu niet alleen meer kennis, maar ook veel meer collegegeld. Gemotiveerde studenten zijn dus op z’n zachts gezegd behoorlijk de lul. Boetes voor zogenaamde langstudeerders en peperdure masterstudies zijn ons lot. En niet alleen Jan-Willem en Frederik-Robert hebben nu een probleem, maar vooral Fatima, Henk en Ingrid. De kenniseconomie draait in Nederland op het principe ‘goedkoper is altijd beter’. En dus wordt bezuinigen investeren genoemd en is alles weer goed.
Dat is niet alleen jammer voor Henk, Ingrid en Fatima die hadden willen studeren, maar ook voor de rest van de maatschappij. Want een land zonder kennis is een land zonder toekomst. En volgens mij is dat erger dan een land zonder hypotheekrenteaftrek of JSF. Daarom wil ik iedereen oproepen zijn gezonde verstand te gebruiken en stel ik voor uit voorzorg alle shownieuws kijkers het stemrecht te ontnemen. Dan hoeft niemand meer zijn stem te verkwanselen aan dit zooitje rechtse onbenullen.
Zelfs de shownieuws kijkers kan het niet ontgaan zijn dat er vandaag zo’n elfduizend jonge mensen bijeen gekomen zijn, om heel hard te gaan schreeuwen op een grasveld met een groot podium. En nee, dat waren geen fans van ‘The Voice of Holland’, het was een zeldzamer soort mensen: De Studenten.
En we waren boos. Boos op alle langstudeerders die ons land regeren. Ons land wordt bestuurd door Maxime Verhagen, die elf jaar lang pogingen deed om enig gezond verstand op te doen en Meneer de President, die zeven jaar genoot van het studentenleven. En dat deze mensen nu besluiten om te bezuinigen op onderwijs, toont maar één ding aan: Gezond verstand komt niet met de jaren.
Maar het draait natuurlijk ook niet om gezond verstand op de universiteit. Het draait om intelligentie, interesse en inzet. Studenten zitten er niet voor groeiend gezond verstand, maar voor goed onderwijs. En juist de kwaliteit van dit onderwijs komt door dit kabinet behoorlijk in het gedrang. Een tweede studie betekend nu niet alleen meer kennis, maar ook veel meer collegegeld. Gemotiveerde studenten zijn dus op z’n zachts gezegd behoorlijk de lul. Boetes voor zogenaamde langstudeerders en peperdure masterstudies zijn ons lot. En niet alleen Jan-Willem en Frederik-Robert hebben nu een probleem, maar vooral Fatima, Henk en Ingrid. De kenniseconomie draait in Nederland op het principe ‘goedkoper is altijd beter’. En dus wordt bezuinigen investeren genoemd en is alles weer goed.
Dat is niet alleen jammer voor Henk, Ingrid en Fatima die hadden willen studeren, maar ook voor de rest van de maatschappij. Want een land zonder kennis is een land zonder toekomst. En volgens mij is dat erger dan een land zonder hypotheekrenteaftrek of JSF. Daarom wil ik iedereen oproepen zijn gezonde verstand te gebruiken en stel ik voor uit voorzorg alle shownieuws kijkers het stemrecht te ontnemen. Dan hoeft niemand meer zijn stem te verkwanselen aan dit zooitje rechtse onbenullen.
vrijdag 7 januari 2011
Ongegeneerd grof geparkeerd
Italianen staan bekend om gladde praatjes, mooie mannen en lekker eten. Duitsers staan bekend om bier, buiken en bratwurst. Verschil moet er zijn. Maar dan zijn er natuurlijk ook de Nederlanders, met onze grandioze reputatie. Want wij staan naast lelijk houten schoeisel en het eten van bloembollen om nog iets bekend: Onze openheid. Of tenminste, zo noemen wij dat zelf graag, en we zijn er trots op! De Britten hebben daar echter een ander woord voor: Rudeness.
We zijn bot, lomp en recht voor zijn raap. Precies wat je bij uit de klei getrokken boeren zou verwachten. En het mooiste is, dat we ons er absoluut niet voor schamen.
Maar sinds kort hebben al deze Nederlandse hufters een sterke leider: Geertje W.
Zijn ongezouten en vooral ongenuanceerde mening spuugt hij over het lage land uit als een kotsende kleuter. En er is maar een plek waar deze man goed tot zijn recht zal komen, en dan heb ik het dus niet over de tweede kamer. Nee, Wilders zal uitblinken in ‘De Parkeergarage’.
In parkeergarages komt de hufterigheid van de gemiddelde Nederlander namelijk pas goed tot zijn recht. Het feit dat het woord ‘garage’ gejat is van de Fransen zegt misschien al genoeg. Lege plekken worden voor de neus van andere wachtenden weggeroofd, waarna dodelijke blikken en vele scheldwoorden volgen. Ga voor de grap eens een middagje in de parkeergarage staan en je maakt pas echt kennis met de gemiddelde Nederlander. Het lijkt mij een verrijking voor iedere inburgeringcursus.
Ik stel dus voor dat we de parkeergarage voortaan opvoeren als boegbeeld der Nederlandse Cultuur. Overal waar de Nederlander gaat zal het beeld van onbeschoftheid en geparkeerde auto’s oprijzen. Maar mochten wij als Nederlanders dit toch niet zo’n gezellig beeld vinden, dan zal er iets moeten veranderen. Een beetje beschaving en bescheidenheid kan de Nederlander wel gebruiken. Dus voortaan laat je dat verdomd langzame oude takkewijf wat al met één been in het graf staat gewoon rustig inparkeren.
We zijn bot, lomp en recht voor zijn raap. Precies wat je bij uit de klei getrokken boeren zou verwachten. En het mooiste is, dat we ons er absoluut niet voor schamen.
Maar sinds kort hebben al deze Nederlandse hufters een sterke leider: Geertje W.
Zijn ongezouten en vooral ongenuanceerde mening spuugt hij over het lage land uit als een kotsende kleuter. En er is maar een plek waar deze man goed tot zijn recht zal komen, en dan heb ik het dus niet over de tweede kamer. Nee, Wilders zal uitblinken in ‘De Parkeergarage’.
In parkeergarages komt de hufterigheid van de gemiddelde Nederlander namelijk pas goed tot zijn recht. Het feit dat het woord ‘garage’ gejat is van de Fransen zegt misschien al genoeg. Lege plekken worden voor de neus van andere wachtenden weggeroofd, waarna dodelijke blikken en vele scheldwoorden volgen. Ga voor de grap eens een middagje in de parkeergarage staan en je maakt pas echt kennis met de gemiddelde Nederlander. Het lijkt mij een verrijking voor iedere inburgeringcursus.
Ik stel dus voor dat we de parkeergarage voortaan opvoeren als boegbeeld der Nederlandse Cultuur. Overal waar de Nederlander gaat zal het beeld van onbeschoftheid en geparkeerde auto’s oprijzen. Maar mochten wij als Nederlanders dit toch niet zo’n gezellig beeld vinden, dan zal er iets moeten veranderen. Een beetje beschaving en bescheidenheid kan de Nederlander wel gebruiken. Dus voortaan laat je dat verdomd langzame oude takkewijf wat al met één been in het graf staat gewoon rustig inparkeren.
zondag 8 augustus 2010
Schrijverswoede
Schrijvers van de wereld: Kom in opstand. Al uw ongepubliceerde boeken, weggeworpen manuscripten en in de uitverkoop gegooide romans moeten gewroken worden. Binnen enkele maanden verbleken zelfs uw bestsellers bij de verkoopcijfers van een nog te publiceren boek. Want Baby Bieber publiceert: My lousy little Life.
Hoewel het boek waarschijnlijk anders zal gaan heten, is het geen grapje. Justin Bieber gaat een boek schrijven. Het verbaast mij dat hij al kan schrijven en hij schijnt zo waar ook zindelijk te zijn, maar wat voor zinnigs kan er uit dat ventje komen?
Ik heb zelf ook al een aantal pogingen tot het schrijven van een boek gedaan, waarvan de beginselen staan te verstoffen in de diepe krochten van mijn computer. Maar gelukkig heb ik genoeg zelfkennis om te weten dat mijn verhalen nog lang niet rijp zijn voor publicatie. Alle roem, faam en gillende pre-pubers hebben Justin Bieber blijkbaar het idee gegeven dat hij over uitzonderlijk literair talent beschikt. Ik kan me er weinig bij voorstellen.
Gelukkig gaat het boek over een simpel onderwerp: Zijn leven. Het zijn maar zestien jaartjes waarin hij redelijk makkelijk onredelijk veel geld verdiend heeft, dus voor diepzinnigheid hoeven we niet bang te zijn.
Maar er is meer biografische lectuur in de maak. Ook ‘het sterrenmeisje’ vond het nodig haar levensverhaal te publiceren. “Het sterrenmeisje, deed die niet eens mee aan Hollands Got Talent?” hoor ik je denken. Nee. Het sterrenmeisje heeft namelijk nog vrij weinig talent met de wereld gedeeld, alleen een heleboel zielig gezeur.
Ze wilde drie getatoeëerde sterretjes op haar gezicht, maar viel in slaap. Ze kreeg er uiteindelijk 56. Een typisch geval van ‘mag het ietsje meer zijn?’.
Nadat de hele wereld haar had uitgelachen, niemand geloofde dat ze echt in slaap gevallen was en eigenlijk niemand medelijden had, komt ze dus met een boek.
Een heel boek over haar verleden vol misbruik en alcoholistische ouders en natuurlijk een uitgebreid verslag van de gezichtsverminking. Ik denk dat een psycholoog een betere klant is voor haar verhalen dan de lezende consument. Wie weet zit achter die sterren een literair sterretje, maar echt gezellig leesvoer lijkt het me niet.
Er is vast een markt voor dit soort boeken, maar ik vind het commercieel geneuzel. Laten we de schrijvers die niet voor het geld, maar uit passie schrijven niet vergeten. En dan zal ik jullie bezig blijven houden met mijn columns. Totdat ik genoeg stijl, frustratie en inspiratie heb om een heel boek te vullen.
Hoewel het boek waarschijnlijk anders zal gaan heten, is het geen grapje. Justin Bieber gaat een boek schrijven. Het verbaast mij dat hij al kan schrijven en hij schijnt zo waar ook zindelijk te zijn, maar wat voor zinnigs kan er uit dat ventje komen?
Ik heb zelf ook al een aantal pogingen tot het schrijven van een boek gedaan, waarvan de beginselen staan te verstoffen in de diepe krochten van mijn computer. Maar gelukkig heb ik genoeg zelfkennis om te weten dat mijn verhalen nog lang niet rijp zijn voor publicatie. Alle roem, faam en gillende pre-pubers hebben Justin Bieber blijkbaar het idee gegeven dat hij over uitzonderlijk literair talent beschikt. Ik kan me er weinig bij voorstellen.
Gelukkig gaat het boek over een simpel onderwerp: Zijn leven. Het zijn maar zestien jaartjes waarin hij redelijk makkelijk onredelijk veel geld verdiend heeft, dus voor diepzinnigheid hoeven we niet bang te zijn.
Maar er is meer biografische lectuur in de maak. Ook ‘het sterrenmeisje’ vond het nodig haar levensverhaal te publiceren. “Het sterrenmeisje, deed die niet eens mee aan Hollands Got Talent?” hoor ik je denken. Nee. Het sterrenmeisje heeft namelijk nog vrij weinig talent met de wereld gedeeld, alleen een heleboel zielig gezeur.
Ze wilde drie getatoeëerde sterretjes op haar gezicht, maar viel in slaap. Ze kreeg er uiteindelijk 56. Een typisch geval van ‘mag het ietsje meer zijn?’.
Nadat de hele wereld haar had uitgelachen, niemand geloofde dat ze echt in slaap gevallen was en eigenlijk niemand medelijden had, komt ze dus met een boek.
Een heel boek over haar verleden vol misbruik en alcoholistische ouders en natuurlijk een uitgebreid verslag van de gezichtsverminking. Ik denk dat een psycholoog een betere klant is voor haar verhalen dan de lezende consument. Wie weet zit achter die sterren een literair sterretje, maar echt gezellig leesvoer lijkt het me niet.
Er is vast een markt voor dit soort boeken, maar ik vind het commercieel geneuzel. Laten we de schrijvers die niet voor het geld, maar uit passie schrijven niet vergeten. En dan zal ik jullie bezig blijven houden met mijn columns. Totdat ik genoeg stijl, frustratie en inspiratie heb om een heel boek te vullen.
dinsdag 3 augustus 2010
Hebben, hebben, huilen
Vandaag, op de achtste dag van mij vakantie in het mooie Franse land, liep ik samen met vriendlief door een van die duizenden antieke plaatsjes waar Frankrijk zo beroemd om is. Hand in hand, zoals dat hoort, struinden we de vele toeristische winkeltjes af. En toen gebeurde het; langzaam bekroop mij een warm gevoel, mijn mondhoeken krulden flirterig omhoog en ik voelde de tintelingen tot in mijn vingertoppen. Hoewel mijn vriend er vast fel op tegen zou zijn, moest ik hem hebben: De Tas.
Een prachtige leren schoudertas, met een heleboel handige vakken en precies de goede kleur bruin. Zo’n tas die je maar eens in je leven tegenkomt. En misschien is dat maar goed ook, want het prijskaartje vermeldde een bescheiden €210,-.
Daar kun je zeker acht jurkjes van kopen bij de H&M, of vier paar sneakers, vier rijlessen, zeventig ijsjes… Of gewoon één tas.
Terwijl ik hem van de plank pakte voelde ik mijn voeten loskomen van de grond, ik begon spontaan te zweven van geluk… En om een lang verhaal kort te houden: Ik heb hem niet gekocht. Ten eerste stond mijn bankrekening dat niet geheel toe, ten tweede was hij eigenlijk wel erg groot en onhandig en ten derde voelde ik de afkeurende blikken van mijn moeder in mijn rug branden. Die moet gedacht hebben ‘niet alwéér een tas’. Zo denkt ze ook regelmatig ‘niet wéér een jurkje’ of ‘niet wéér een paar schoenen’, maar mijn pogingen tot consuminderen falen helaas telkens weer.
Nu is het inmiddels twee uur later en ik moet beschaamd toegeven dat het echt een beetje pijn doet dat ik de tas heb moeten achterlaten. Een verloren liefde, die snel aan de arm van een andere minnares zal terechtkomen.
Gelukkig is er goed nieuws om mijn verdriet wat te verzachten. Mijn ronde, stevige, maar naar verhouding vrij grote kont is op weg naar maatschappelijke acceptatie. Hoewel mijn vriend er zeer gelukkig mee is, heb ik al heel wat problemen doorgemaakt met mijn goedgevormde achterste. Spijkerbroeken die misstaan, jurkjes die net te strak om mijn billen sloten en vele uitdagende tikken van puberale jongetjes tegen mij zitvlak. Maar nu is er de nieuwe campagne van Nike, met als motto ´My butt is big, and that's just fine´.
Mijn kont is weer gelukkig, mijn hart nog een beetje gebroken en mijn huid een tintje bruiner. Nog vier dagen vakantie en dan kom ik weer terug in het opgejaagde en hectische stadsleven, ver van de vredige Franse bossen. En ik moet toegeven dat ik daar wel weer naar uitkijk.
Een prachtige leren schoudertas, met een heleboel handige vakken en precies de goede kleur bruin. Zo’n tas die je maar eens in je leven tegenkomt. En misschien is dat maar goed ook, want het prijskaartje vermeldde een bescheiden €210,-.
Daar kun je zeker acht jurkjes van kopen bij de H&M, of vier paar sneakers, vier rijlessen, zeventig ijsjes… Of gewoon één tas.
Terwijl ik hem van de plank pakte voelde ik mijn voeten loskomen van de grond, ik begon spontaan te zweven van geluk… En om een lang verhaal kort te houden: Ik heb hem niet gekocht. Ten eerste stond mijn bankrekening dat niet geheel toe, ten tweede was hij eigenlijk wel erg groot en onhandig en ten derde voelde ik de afkeurende blikken van mijn moeder in mijn rug branden. Die moet gedacht hebben ‘niet alwéér een tas’. Zo denkt ze ook regelmatig ‘niet wéér een jurkje’ of ‘niet wéér een paar schoenen’, maar mijn pogingen tot consuminderen falen helaas telkens weer.
Nu is het inmiddels twee uur later en ik moet beschaamd toegeven dat het echt een beetje pijn doet dat ik de tas heb moeten achterlaten. Een verloren liefde, die snel aan de arm van een andere minnares zal terechtkomen.
Gelukkig is er goed nieuws om mijn verdriet wat te verzachten. Mijn ronde, stevige, maar naar verhouding vrij grote kont is op weg naar maatschappelijke acceptatie. Hoewel mijn vriend er zeer gelukkig mee is, heb ik al heel wat problemen doorgemaakt met mijn goedgevormde achterste. Spijkerbroeken die misstaan, jurkjes die net te strak om mijn billen sloten en vele uitdagende tikken van puberale jongetjes tegen mij zitvlak. Maar nu is er de nieuwe campagne van Nike, met als motto ´My butt is big, and that's just fine´.
Mijn kont is weer gelukkig, mijn hart nog een beetje gebroken en mijn huid een tintje bruiner. Nog vier dagen vakantie en dan kom ik weer terug in het opgejaagde en hectische stadsleven, ver van de vredige Franse bossen. En ik moet toegeven dat ik daar wel weer naar uitkijk.
zaterdag 24 juli 2010
Onnozelheid en strijd
Er is een ware oorlog los gebarsten. Een hevige strijd vol smaad en afgunst. Het mooiste pulpmedium van de wereld, MSN Today, raakt er maar niet over uitgepraat:
Lady GaGa VS. Baby Bieber
Die 'baby baby baby' en GaGa hebben zeker last van een Bad Romance, want ze zijn zo diep gezonken dat ze strijden om de meeste Youtube Clicks. Kon je een gouden plaat nog een prestatie noemen, een ‘click’ op youtube is toch alweer een stuk minder noemenswaardig. Het wereldrecord muisklikken-per-seconde staat namelijk op 15.5, en stiekem vind ik het heerlijk dat over zo iets nutteloos als een aantal muisklikken enorme ophef ontstaat. Ook bijzonder trouwens dat daar wereldrecords in worden bijgehouden.
Dit soort feitjes maken mijn dag altijd een beetje mooier. Hoewel mijn geliefde konijn ziek is, mijn lichaam moe en mijn geest verveeld, zie ik alles nu weer wat lichtvoetiger tegemoet. Dit soort prachtige onnozelheden in het leven verdienen meer aandacht dan ze over het algemeen krijgen.
Want hoewel het geen enkel nut heeft voor de vooruitgang van de wereld, kun je soms best even stilstaan bij het feit dat er genoeg grappige dingen gebeuren op een dag en dat er zo veel fijne nutteloze dingen zijn om over na te denken.
Even je gedachten verzetten en bedenken hoe leuk het is dat 111.111.111 vermenigvuldigd met 111.111.111 als uitkomst 12.345.678.987.654.321 heeft.
Of je besteed je onnozele momentje aan het zoeken van een Engels rijmwoord op month, orange, silver of purple. Dat zal dan een verdomd lange zoektocht worden aangezien geen enkel Engels woord daarop rijmt (laat het me maar weten als je het tegendeel weet te bewijzen).
Maar je kan natuurlijk ook gewoon nóg een poging doen om je elleboog te likken terwijl je weet dat dat fysiek onmogelijk is.
Kort gezegd; het leven is kut, zwaar, lastig en prachtig tegelijk en geeft meer dan genoeg stof tot schrijven, dichten en nadenken. Maar af en toe is het minstens net zo fijn om lekker onnozel te zijn. Dan kun je je even verwonderen over de kleinste wonderen van de wereld.
Ik ben in afwachting van al jullie onnozele weetjes, feitjes en bezigheden, dus lekker reageren als je iets onnozels te delen hebt met de rest van de wereld.
P.s: Diepzinnige, verstandige en doordachte reacties zijn natuurlijk ook welkom.
Lady GaGa VS. Baby Bieber
Die 'baby baby baby' en GaGa hebben zeker last van een Bad Romance, want ze zijn zo diep gezonken dat ze strijden om de meeste Youtube Clicks. Kon je een gouden plaat nog een prestatie noemen, een ‘click’ op youtube is toch alweer een stuk minder noemenswaardig. Het wereldrecord muisklikken-per-seconde staat namelijk op 15.5, en stiekem vind ik het heerlijk dat over zo iets nutteloos als een aantal muisklikken enorme ophef ontstaat. Ook bijzonder trouwens dat daar wereldrecords in worden bijgehouden.
Dit soort feitjes maken mijn dag altijd een beetje mooier. Hoewel mijn geliefde konijn ziek is, mijn lichaam moe en mijn geest verveeld, zie ik alles nu weer wat lichtvoetiger tegemoet. Dit soort prachtige onnozelheden in het leven verdienen meer aandacht dan ze over het algemeen krijgen.
Want hoewel het geen enkel nut heeft voor de vooruitgang van de wereld, kun je soms best even stilstaan bij het feit dat er genoeg grappige dingen gebeuren op een dag en dat er zo veel fijne nutteloze dingen zijn om over na te denken.
Even je gedachten verzetten en bedenken hoe leuk het is dat 111.111.111 vermenigvuldigd met 111.111.111 als uitkomst 12.345.678.987.654.321 heeft.
Of je besteed je onnozele momentje aan het zoeken van een Engels rijmwoord op month, orange, silver of purple. Dat zal dan een verdomd lange zoektocht worden aangezien geen enkel Engels woord daarop rijmt (laat het me maar weten als je het tegendeel weet te bewijzen).
Maar je kan natuurlijk ook gewoon nóg een poging doen om je elleboog te likken terwijl je weet dat dat fysiek onmogelijk is.
Kort gezegd; het leven is kut, zwaar, lastig en prachtig tegelijk en geeft meer dan genoeg stof tot schrijven, dichten en nadenken. Maar af en toe is het minstens net zo fijn om lekker onnozel te zijn. Dan kun je je even verwonderen over de kleinste wonderen van de wereld.
Ik ben in afwachting van al jullie onnozele weetjes, feitjes en bezigheden, dus lekker reageren als je iets onnozels te delen hebt met de rest van de wereld.
P.s: Diepzinnige, verstandige en doordachte reacties zijn natuurlijk ook welkom.
Abonneren op:
Posts (Atom)