De vakantie, de tijd van het massale niets doen. De gemiddelde Nederlander is een expert op dit gebied en ligt dan ook graag niksend in de Zuid-Spaanse zon. Nu heb ik altijd al geweten dat ik anders ben dan de gemiddelde Nederlander, maar ook nu wordt dat weer evnen pijnlijk duidelijk.
Nadat ik mijn gehele vakantie redelijk druk geweest ben met surfen, in de file staan (zie vorig blog), werken, zwemmen en shoppen, had ik vannavond even helemaal niets te doen. Morgen begint het schoolgaande leven weer en in plaats van genieten van die laatste paar vrije uurtjes, loop ik gestressed door het huis op zoek naar enige vorm van vermaak.
Nu zullen jullie denken: Ga toch schrijven. En zoals je merkt is dat ook wat ik uiteindelijk ben gaan doen. Maar schrijven gaat de afgelopen tijd niet meer zo vanzelf, want ik heb last van een ernstig writersblock, genaamd Verliefdheid.
Waar alle geroemde schrijvers bakken vol inspiratie krijgen van die zogenaamde liefde, levert het mij een grote rooskleurige waas op die mijn anders zo scherpe gedachtengangen vertroebelt. En voordat ik dan een volledige zin op papier heb, wordt ik afgeleid door een bevlieging van ‘de wereld is mooi’ gevoelens.
Een korte omschrijving van mijn onbeschreven muze? Groot, breed, donker. En voor degenen die het (on)genoegen hebben mij persoonlijk te kennen, dat is precies het tegenovergestelde mij.
Ik geloofde nooit dat tegenpolen elkaar aan trekken, totdat ik in de tweedeklas het natuurkundige bewijs zag. Ik haal het nog net niet in mijn hoofd om hier natuurkundige wetten te gaan bestrijden, maar op romantisch vlak was ik nogsteeds niet overtuigd van de geroemde stelling ‘opposites atrackt’. Vandaar dat bij mijn vorige pogingen tot relaties altijd een alternatieve artistieke manspersoon betrokken was. Mijn gevoelens voor deze punkbroekies gingen niet dieper dan hun vingers en dus was het meestal al snel einde relatie.
Maar de afgelopen tijd lijkt alles anders. Inmiddels zijn ‘wij’ alweer een maand of zes een feit, en het gaat verbazingwekkend goed. Geen gezeik om niets, en geen gezeur over van alles. En misschien is het ook wel tijd om toe te geven dat de wereld best mooi kan zijn door een roze bril. Zolang je maar onthoud om hem af en toe af te zetten, zodat je de zwart-witte realiteit niet uit het oog verliest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten