Beter iets dan niets

Beter iets dan niets

De vakantie, de tijd van het massale niets doen. De gemiddelde Nederlander is een expert op dit gebied en ligt dan ook graag niksend in de Zuid-Spaanse zon. Nu heb ik altijd al geweten dat ik anders ben dan de gemiddelde Nederlander, maar ook nu wordt dat weer evnen pijnlijk duidelijk.

Nadat ik mijn gehele vakantie redelijk druk geweest ben met surfen, in de file staan (zie vorig blog), werken, zwemmen en shoppen, had ik vannavond even helemaal niets te doen. Morgen begint het schoolgaande leven weer en in plaats van genieten van die laatste paar vrije uurtjes, loop ik gestressed door het huis op zoek naar enige vorm van vermaak.

Nu zullen jullie denken: Ga toch schrijven. En zoals je merkt is dat ook wat ik uiteindelijk ben gaan doen. Maar schrijven gaat de afgelopen tijd niet meer zo vanzelf, want ik heb last van een ernstig writersblock, genaamd Verliefdheid.

Waar alle geroemde schrijvers bakken vol inspiratie krijgen van die zogenaamde liefde, levert het mij een grote rooskleurige waas op die mijn anders zo scherpe gedachtengangen vertroebelt. En voordat ik dan een volledige zin op papier heb, wordt ik afgeleid door een bevlieging van ‘de wereld is mooi’ gevoelens.

Een korte omschrijving van mijn onbeschreven muze? Groot, breed, donker. En voor degenen die het (on)genoegen hebben mij persoonlijk te kennen, dat is precies het tegenovergestelde mij.

Ik geloofde nooit dat tegenpolen elkaar aan trekken, totdat ik in de tweedeklas het natuurkundige bewijs zag. Ik haal het nog net niet in mijn hoofd om hier natuurkundige wetten te gaan bestrijden, maar op romantisch vlak was ik nogsteeds niet overtuigd van de geroemde stelling ‘opposites atrackt’. Vandaar dat bij mijn vorige pogingen tot relaties altijd een alternatieve artistieke manspersoon betrokken was. Mijn gevoelens voor deze punkbroekies gingen niet dieper dan hun vingers en dus was het meestal al snel einde relatie.

Maar de afgelopen tijd lijkt alles anders. Inmiddels zijn ‘wij’ alweer een maand of zes een feit, en het gaat verbazingwekkend goed. Geen gezeik om niets, en geen gezeur over van alles. En misschien is het ook wel tijd om toe te geven dat de wereld best mooi kan zijn door een roze bril. Zolang je maar onthoud om hem af en toe af te zetten, zodat je de zwart-witte realiteit niet uit het oog verliest.

het leed dat file heet

Het leed dat file heet

Vakantie, een tijd om te ontspannen. Heel Nederland probeert te ontsnappen aan de dagelijkse drukte, maar dat blijkt een lastige opdracht. De weg naar rust gaat namelijk over de drukste wegen van Europa.

Ik had dit jaar een vakantie naar zuid-Frankrijk op het programma staan. Geen school, geen werk, alleen maar mooi weer en rust aan m’n kop.

Dus toen ik twee weken geleden om zes uur ‘s ochtends in de auto stapte was ik vol goede moed. Twaalf uur in de auto was niet iets waar ik naar uit keek, maar hoe erg zou het kunnen zijn?

Heel erg. Slapen in een auto bleek beter te gaan toen ik nog echt klein was, en bij gebrek aan TomTom daalde de stemming tot een nulpunt. En net als je denkt dat het niet vervelender kan worden, doemt voor je een rode waas op.

Rood is de kleur van gevaar, van hoeren, van brand. Allemaal zaken waarbij ik persoonlijk liever ver uit de buurt blijf. Maar op de hobbelige Belgische snelwegen werd ik er pijnlijk aan herrinerd dat rood ook de kleur is van remlichten.

Eén van de enige voordelen van file is dat je tijd hebt om na te denken, tenzij alle normale gedachten weggedrongen worden door frustratie. Ik besloot voor de eerste optie te gaan, en begon de stroom auto’s te analyseren.

Honderden mensen in honderden auto’s, de helft volgepakt met dakkoffers en fietsendragers. Dat zijn de toeristen, en de oorzaak van het file leed.
De andere helft zijn zakenmannen, vrachtwagen chauffeurs, en huisvrouwen die de indringers zien als de wortel van het kwaad.

Ik heb me nog nooit de wortel van enig kwaad gevoeld, maar ik nu had ik oprecht medelijden met die zoetgevooisde Fransen en Belgen die gewoon probeerden van A naar B(eter) te komen. En dat medeleven voelde goed, want het voorkwam dat ik zou stikken in zelfmedelijden.

Na zeventien uur waren we dan eindelijk bij ons huisje, en kon de rust beginnen. En van deze reis heb ik 1 ding geleerd: het kan altijd erger.
Want eigenlijk had ik niets te klagen; onze auto had airco, lederen bekleding, en geen jengelende kinderen op de achterbank.

De moraal van dit verhaal: niet zo zeuren met z’n allen. Gewoon dat gaspedaal indrukken en niet stil gaan staan, dat zou een geweldige oplossing zijn. Maar als je dan toch weer eens in zo’n verdomde file staat, probeer dan te genieten van het feit dat je eindelijk eens niet wordt opgejaagd door onze hyperactieve samenleving.
Vive la France!

Kinder(pr)achtig

Kinder(pr)achtig

Kinderen. Symbool van jeugd en onbezonnenheid. Terwijl de volwassen zich zorgen maken over broeikaseffect en kredietcrisis, spelen de kinderen buiten in de zon. En als de ouders aan de rand van de zandbak zitten te zeuren, verlicht de aanblik van hun gelukkige dreumes even de zorgen. Schepje-zand-kasteel.
Het leven kan zo simpel zijn.

Kinderen maken de wereld mooier, zolang ze lachen. Maar als de kleine even niet tevreden is verandert zo’n roze wolk in een donderstorm. Dan is die schattige peuter ineens een krijsend speenvarken, alleen maar omdat ze geen tweede ijsje mag.
Ouders schamen zich over het algemeen kapot voor de geluidsoverlast, en daar hebben ze alle reden toe; niets zo irritant als een zeurende huilebalk die je humeur verpest op een zonnig zondagmiddag in het Vondelpark. Bij gebrek aan een uitknop koopt een verlate tienermoeder dan nog maar een princessen ijsje voor haar eigen princesje.
De eerste willie wortel die kinderen met een uitknop uitvind, overhandig ik persoonlijk de Nobel prijs voor de gemoedsrust.

Niet alleen in de openbare ruimte kunnen kinderen veel irritatie opwekken, ook op TV vormen ze voor mij vaak een grote bron van ergenis. Het idee dat kinderen leuk en schattig zijn wordt in medialand vaak uitgebuit om de meest kansloze programma’s te maken. Een goed voorbeeld hiervan is praatjesmakers; Zet een paar kinderen in een studio, maak ze wijs dat ze heel interessant en grappig zijn en laat ze praten over zaken waar ze veel te jong voor zijn. Gegarandeerde succes formule met een schattigheids factor van ver over de honderd. Niet dat het echt boeiende TV is, maar daar draait het niet om, het draait allemaal om de kinderen. De vraag blijft of die kinderen het zelf eigenlijk wel leuk vinden, of dat het eigenlijk vooral om de trots van hun ouders gaat.

Ook in reclames zijn onze jonge medemensen populair. Of men nou luiers of auto’s probeert aan te prijzen, zet er een kind bij en je verkoopcijfers reizen de pan uit.
Het wachten is op de eerste drankreclame met kinderen, want breezer smaakt tenslotte net als limonade.

Ik vraag me af waarom men kinderen niet gewoon als kinderen kan behandelen. Steeds vaker worden ze meegesleurd in het overbezorgde bestaan van volwassenen, waarin ze van alles mogen, maar ook heel veel moeten. Ouders proberen het kind in hunzelf niet te verliezen, maar zoeken ondertussen eindeloos naar de volwassene in hun kind. Ik stel voor dat we de in Gucci en Chanel gehulde peuters weer lekker in de zandbak zetten, en laten genieten van de tijd dat het leven nog simpel lijkt.

Hé Man(cipatie)

Hé Man(cipatie)


E-man-ci-pa-tie: Emancipatie is het streven naar gelijkgerechtigdheid, zelfstandigheid, eerlijkere maatschappelijke verhoudingen. Ook wordt wel bedoeld de formele toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet.

De franse revolutie is nu al weer een hele tijd geleden, maar aan de terroristische anarchisten van de achttiende eeuw hebben wij nogsteeds veel te danken. Vrijheid, gelijkheid, en broederschap zouden namelijk nogsteeds de kern moeten vormen van iedere democratische beschaving.

Maar volgens de altijd Christelijke Bakellende zijn vrijheid en gelijkheid ondergeschikt, want het gezin is de hoeksteen van de samenleving. Nu ben ik al tijden van mening dat Bakellende als een baksteen op onze vrijheid weegt, maar ook de gelijkheid binnen het door hem zo geroemde gezin is een waanbeeld.

Het gezin is in veel gevallen namelijk nogsteeds het toonbeeld van hoe het niet moet. In alle andere situaties zijn er wetten om te zorgen dat iedereen overal gelijk behandeld wordt, wat er meestal op neerkomt dat vrouwen niet het idee moeten krijgen dat ze worden achtergesteld. Maar binnen het gezin is het grootste recht van veel vrouwen nogsteeds het aanrecht, en dat je daarnaast nog wil werken, moet je zelf weten.

Vrouwen mogen inderdaad werken, en Balkenende en zijn corpsmakkers doen er van alles aan om meer rokjes en naaldhakken de werkvloer op te krijgen.
Glazen plafonds worden weggesubsidieerd waardoor ook vrouwen de top kunnen bereiken, en als je een allochtone vrouw bent heb je tegenwoordig 90% kans om aangenomen te worden bij de politie. Niet omdat allochtone vrouwen betere agentes zijn, maar gewoon op het feit dat ze vrouw zijn en allochtoon, en dat staat wel zo sympathiek in het veelal witte corps.

Dat er discriminatie en voortrekkerij nodig is om vrouwen aan het werk te krijgen, geeft de mentaliteit van de Nederlandse man goed weer. Je wordt als vrouw nogsteeds niet beoordeeld op je kwaliteiten, maar op het feit dat je een vrouw bent. Op die manier koos men in de prehistorie zijn partners uit, en tegenwoordig kiest men zo zijn werkneemsters.

En toch ziet Nederland zichzelf als het toppunt van de emancipatie, of het nu om vrouwen gaat of om allochtonen. Er wordt hier gelukkg dan ook nooit gekeken naar ras of geslacht, maar puur naar kwaliteit en mentaliteit.

Maar waarom ondertekend Mohammed Aboudir zijn sollicitatiebrieven dan liever met ‘Sander Smit’? Omdat hij dan tenminste wel wordt uitgenodigt op een gesprek.
En als je als vrouw een echte baan wil, kun je maar beter een diep decollete aandoen op je sollicitatie gesprek, want alleen daarvoor lijkt de man nog gevoelig.

Het wordt tijd dat we gaan beseffen dat we er nog lang niet zijn, en dat er nog heel wat glazen plafonds en huilende kinderen in de weg staan van de volledige vrouwen emancipatie. En pas wanneer iedereen snapt dat Moslims gewoon Nederlanders zijn met een ander geloof dan het bekrompen Nederlandse Calvinisme, zal Mohammed gelijk staan aan Sander.

De naakte waarheid

De naakte waarheid

Kleding is misschien wel het minst vernieuwende dat we tegenwoordig kennen. Duizenden jaren geleden droegen onze voorouders al berenvellen, en tot op de dag van vandaag gaan de meeste mensen gekleed door het leven.

De reden dat we nogsteeds kleding dragen is simpel. Het houd je warm en bedekt de ‘edele delen’. Wat mij hierbij aan het denken zet is dat het steeds warmer wordt op aarde, en dat de uitspraak ‘Sex Sells’ niet voor niets in de wereld is gekomen.
Een beetje boel bloot lijkt tegenwoordig geen probleem te zijn, en de naakte waarheid wordt maar al te vaak onthuld. Nu de basisbeginselen van het dragen van kleding wegvallen, ben ik al begonnen met aftellen tot het tijdperk van het al om geaccepteerde nudisme aanbreekt.

‘Al om geaccepteerd nudisme? Dat kan tog niet?!’ Hoor ik je denken, want jij denkt natuurlijk –net als ik- meteen aan de Burka probleematiek. Als je niet eens je mooie reebruine ogen wilt delen met de rest van de wereld, hoe moet dat dan met die volledige naaktloperij? En dan zijn er ook nog de nonnen, priesters en mormonen, bij wie naaktloperij niet helemaal gepast lijkt.
Maar ik denk dat juist dit de groepen mensen zijn die als eerste hun kleding op de brandstapel gooien, onder de bezielende leiding van Arie Boomsma. Onze grote gespierde EO vriend snapt namelijk dat hij zijn lichaam van god gekregen heeft, en dat je gods werk in al zijn pracht en praal moet tonen. Je kunt je dan afvragen of hij de man in de wolken dankbaar moet zijn, of die man van de sportschool, maar hoe het ook zijn mag; ik ben blij dat hij het met ons wilde delen. En ik geloof heilig dat die fotoshoot in dat homoblad niet de bedoeling had het percentage masturberende tieners te verdubbelen, maar dit seizoen krijgen de kandidaten van zijn kijkcijferkanon ’40 dagen zonder seks’ het vast een stuk zwaarder.

Als iedereen dan naakt rondloopt, en zijn best doet om geen seks te hebben, is er 1 groot probleem opgelost: Het eeuwige opdringerige geblaat over mode. Want mode is waarschijnlijk het meest nutteloze en onzinnige fenomeen dat de mens in de afgelopen paar duizend jaar heeft ontwikkeld.
Het feit dat men iets heel lelijk vind, totdat een paar overgewaardeerde tijdschriften beslissen dat het mooi is, en mensen het dan ook daadwerkelijk gaan kopen, omdat je er anders écht niet bij hoort. In plaats kleding te gebruiken om ons te onderscheiden,
lijkt erbijhoren voor sommigen van ons het hoogste doel. En dan denk ik dat we al die onhandige kledingstukken maar beter gewoon kunnen afschaffen. Want zeg nou zelf, in Nederland heb je toch ook helemaal geen sheep-skinned-eskimo-laarzen nodig? ‘Vrijheid, blijheid, naaktheid en broederschap, de 4 kernwoorden van de naturalistische revolutie’, ik hoor het die naakte geschiedenis leraar al vertellen over een paar honderd jaar .

Gezelligheid kent geen tijd

Gezelligheid kent geen tijd

Gezellig, Gezelliger, Gezelligst. Een avondje met oude vrienden naar de kroeg, koffiedrinken bij je zeurende buren, de plaatselijke breiclub, een potje ganzenbord, of een etentje met je schoonouders. Een paar activiteiten die je zomaar gezellig zou kunnen vinden. Of, als je een rasechte Nederlander bent, gezellig hóórt te vinden. Gezelligheid is namelijk zo Nederlands, dat er alleen in het Nederlands een woord voor is. Je zou dan ook denken dat wij er wereldkampioen in zijn. Zoals de Amerikanen de hamburger hebben, hebben wij ‘gezelligheid’.

Gezelligheid is dus een deel van onze oer Nederlandse cultuur. Echt Nederlands is volgens Maxima 1 koekje bij de koffie, en al weet ik bijna zeker dat koffiemomentjes er veel gezelliger op worden met heel wat meer koekjes, juist dat ene koekje schijnt de Nederlander te typeren. Want Nederlanders schijnen gierig te zijn, en misschien maakt juist dat wel dat we zo veel waarde hechten aan gezelligheid.

Gezelligheid hoeft namelijk niet veel te kosten. Als je mensen weer eens hoort klagen over slechte feestjes of vieze etentjes, brengt er altijd wel iemand het oerhollandse argument tegen in: ‘..ja maar het was tog gezellig?’. Vervolgens geeft de rest van het gezelschap toe dat het eten dan misschien niet lekker was, maar dat het in ieder geval wel weer leuk was om ome Jan, tante Nel, neef Ruud en nicht Anja weer eens te zien, en dat ze dat toch echt vaker moeten doen.
Die gezelligheid binnen de famillie is meestal een verplichting die berust op bloedbanden in plaats van op vriendschap, waardoor er helemaal niet vaker wordt afgepsroken.
En zo zit je een jaar later pas weer verplicht gezellig met elkaar te doen, in hetzelfde trieste restaurant. Maar niemand klaagt, want opa betaald, omdat hij het hele afgelope jaar in eenzaamheid weer overleefd heeft.

Daarmee raak ik meteen een steeds groter wordend probleem in Nederland; de vereenzaming van ouderen. En de oorzaak hiervan is het verdwijnen van die oeroude gezelligheid.

Gezellig doen is tegenwoordig het meest vermoeiende onderdeel van de Nederlandse cultuur. In de jaren 50 bood het een veilig vangnet voor eenzame huisvrouwen, tegenwoordig weegt het als een zware last op ieders overwerkte schouders. Niemand heeft meer tijd om gezellig te doen, maar de verplichting blijft.

En hoeveel famillie-etentjes, koffie momentjes of verjaardagen er nog georganiseerd gaan worden, echt gezelliger zal het er niet op worden. Want gezelligheid kun je niet opdringen, ook niet aan je famillie. Dus laten we het houden op dat ene etentje per jaar, waar iedereen met een plastische glimlach elkaar tevreden probeert te houden.
En als je eerder weg wilt, verzin dan een mooi smoesje. Want het Oud hollandse spreekwoord luidt nogsteeds: Gezelligheid kent geen tijd.

Gelukkig heel gelukkig geweest.

Gelukkig heel gelukkig geweest

De zon schijnt, buiten ruikt het naar bloemetjes, lammetjes dartelen in de wei en verliefde stelletjes slenteren hand in hand over straat. Als ik de gordijnen straks langzaam openschuif zal ik de warmte van de dag mijn kamer binnen voelen stromen, en denken: De wereld is mooi.

Als ik naar buiten zou lopen in mijn fijnste bloemenjurkje zou ik voelen hoe het natte gras miijn blote voeten kietelt, en genieten van de vlinders om me heen en in mijn buik.
Want ja, de wereld is mooi.

Maar wat de situatie in werkelijkheid is; ik lig in bed en de gordijnen blijven dicht. Want ‘De wereld is mooi’ is naast een naar belgisch tv programma, ook een cliché waar de meesten van ons hardnekkig aan vast proberen te houden. En ik zou hier ook graag beschrijven hoe mooi alles is, maar het dwangmatige optimisme laat ik liever over aan echte schrijvers. Leuke schrijvers, die hun lezers mee kunnen nemen naar een andere wereld waar alles wél mooi is. Ik kan dat niet en ga geen pogingen doen, want de waarheid is hard en ik heb er dagelijks meerdere frontale botsingen mee.

Vandaag bijvoorbeeld nog, toen ik las dat de man die in januari meerdere peuters vermoordde in een Begisch kinderdagverblijf weigerd mee te werken aan een reconstructie, uit angst zelf vermoord te worden zodra hij zich in de openbare ruimte begeeft. Het OM heeft geen reactie op het weigeren van de man, en kan er schijnbaar ook weinig aan doen. Nu ben ik fel tegen de doodstraf, maar als deze man sterft tijdens de reconstructie van een door hem gepleegde moord, lijkt dat me een typisch geval van boontje komt om z’n loontje. En zou het ons burgers dan weer een hoop belastinggeld schelen, want zoals we allemaal weten kosten de Nederlandse criminelen achter slot en grendel ons een slordige 2.3 miljard per jaar, en de processen om ze daar te krijgen gooien daar nog eens 2.2 miljard bovenop.

Nadat ik me ernstig verbaasd had over de bovengenoemde kwestie bedacht ik me dat ik voorlopig zeer weinig belastinggeld betaal, al was het maar omdat ik niet werk en daardoor om 12 uur nogsteeds met de gordijnen dicht in bed lag. Van zo’n situatie kun je maar beter uitgebreid gebruik maken zolang het nog kan, dus ik sliep verder.

Een paar mooie uurtjes later opende ik mijn ogen in mijn nogsteeds pikdonkere kamer, die dankzij 4 paar gordijnen redelijk kater-proof is. Ik voelde me stukke beter en besloot nu toch echt de gordijnen open te doen.
Toen ik naar buiten keek zag ik inderdaad de zon schijnen, maar ik kon nergens de moed vinden om er van te gaan genieten. Daar is niks deprimerends aan, je moet gewoon niet altijd vrolijk willen zijn. Soms heb je dit soort dagen nodig, om je dan de volgende dag te realiseren dat het eigenlijk allemaal wel mee valt. Mijn motto vandaag; Gelukkig ben ik gelukkig al geweest, en voor gelukkig zijn moet je vooral geen moeite gaan doen. Morgen is er weer een dag, en misschien schrijf ik dan eindelijk dat mooie optimistische stuk waar sommigen van jullie zo duidelijk op wachten. Maar tot die tijd blijf ik veilig binnen, net zoals die Belgische massamoordenaar.

Vrijheid, gelijkheid, bomaanslag

Vrijheid, gelijkheid, bomaanslag
geschreven op 5 mei 2009

De dag van de vrijheid. Zo veel mensen die hun ding hebben gezegt over die zogenaamde vrijheid. En aangezien op dagen zoals vandaag iedereen iets semi-zinnigs te melden lijkt te hebben, kon ik niet achter blijven.

Vrijheid betekent volgens velen een leven zonder angst. Maar als vrijheid leven zonder angst is, vind ik dat hele 5 mei een schijnheilig gebeuren. Waarom zouden we vieren dat we vrij zijn, terwijl men doodsbang is dat ook bevrijdingspop zal uitlopen op een drama. Voordat je het festival terrein kon betreden werd iedereen gefoullieerd, en dat geeft goed aan hoe we tegenwoordig beperkt zijn in onze vrijheden.

Het enige dat dit jaar een levende indruk maakte op dodenherdenking, was de angst voor nog meer doden. Ook de komende EK’s, WK’s en Olympische Spelen zullen nooit meer zorgeloos verlopen, en zelfs als koninginnedag voortaan op autovrije zondag valt, zal men onzeker om zich heen blijven kijken op zoek naar een mogelijk verdacht persoon in de menigte.

En met al die angst moeten we maar leren omgaan, want mensen met zieke ideeen vallen niet tegen te houden. Bijkomend nadeel is dat niemand elkaar meer vertrouwd, en ik weet niet of we dat leven in vrijheid moeten noemen.

Voor mij is het belangrijkste dat ik kan gaan waar ik wil, en het recht heb om te zeggen wat ik denk. Maar ook de vrijheid van meningsuiting begint een bedreigde soort te worden, omdat men vergeet dat meningen niet zo zwart-wit zijn als reuzenpanda’s.
In Nederland mag je dus wel zeggen wat je wil, zolang je het maar niet te hard doet; Godsdienst en cultuur zijn levensgevaarlijke punten waar je je tegenwoordig voor je eigen veiligheid maar beter niet meer over uit kunt laten.

Vrijheid. 8 Letters die vandaag groot geschreven stonden op het bord voor de kop van de gemiddelde Nederlandse burger. En ik heb deze 300 woorden gebruikt om er een groot vraagteken achter te zettem.

Domheid valt niet te bestrijden, wel te benijden

Domheid valt niet te bestrijden, wel te benijden

Als je slim bent kun je ver komen in het leven. Je gaat dan na je vwo examen naar de universiteit, en na een jaar of zes studeer je glansrijk af en zul je het grote geld binnen gaan halen.

Als advocaat, hartchirurg of tandarts zit je altijd goed in de slappe was. Intelligentie was tot voor kort dan ook de belangrijkste graadmeter voor succes, want hoe veel ambitie of ijver je ook in je hebt, zonder een bovengemiddeld IQ kon je nooit de top bereiken.

Maar nu is er goed nieuws voor iedereen die niet gezegend is met een belachelijk hoog intelligentie quotiënt. Domheid, naieviteit en onwetendheid zijn namelijk de nieuwe wegen naar succes.

Hebben mensen jaren lang gepocht met hun onuitputtende algemene ontwikkeling, de laatste tijd trek je veel meer aandacht met het gebrek eraan.
Was ‘dom blondje’ eerst een ernstige beledeging, tegenwoordig is het big business.

De feministes van de jaren 20 zullen zich nu wel omdraaien in hun graf, want het idee dat vrouwen zich zo goed mogelijk moeten ontwikkelen lijkt nu al weer te verdwijnen.
In programma’s als Beauty and the Geek krijgen naieve en onderontwikkelde meiden alle aandacht. Ze mogen dan wel niet weten waar Afrika ligt, als je het programma mag geloven is hun leven geweldig. Ze hebben veel vrienden, een makkelijk baantje waar ze vrij weinig uit hoeven te voeren, en elke dag is een feestje.
Dit in tegenstelling tot de nerds, die dan wel gestudeerd hebben en de eerste 200 cijfers van pi kunnen opdreunen, maar verder een vreselijk leven lijken te lijden. Deze hard lerende jonge mannen hebben nog nooit een vriendin gehad en worden zeer kansloos afgeschildert, zo wil toch niemand eindigen?!

Hoe dommer de opmerkingen, hoe meer aandacht mensen lijken te krijgen. RTL5 maakt hier dankbaar gebruik van in het programma Lekker Slim. Kort gezegt: een hele show die draait om de domheid van jonge vrouwen. De vraag is of de deelneemsters echt zo dom zijn of dat ze het faken. Hoe dan ook: Ze doen in ieder geval geen enkele moeite om intelligent over te komen, en waarom zouden ze ook? Ze verdienen geld omdat ze niet weten dat de VS hetzelfde is als Noord Amerika, en ik vind het een vreemd idee dat dat kan in Nederland.

Dus als je niet genoeg aandacht krijgt, of graag met je hoofd op tv wil: Fake it till you make it. Stel zo veel mogelijk domme vragen, en binnenkort zal ook jij je kans krijgen. Wil je liever iets bereiken op de ouderwetse manier? Doe dan gewoon braaf je best op school en lees af en toe de krant, zodat jij wél weet wie Obama is.

Later en ik haat er

Mijn kamer is een grote verzameling herinneringen, allemaal tegen de muur geplakt of geprikt. Van die muren is dan ook weinig meer te zien, het grijze gevangenis behang heb ik verstopt achter de vele foto’s en posters. Voordat jullie denken dat ik in de cel zit, ik ben gewoon te lui om een leuk behangetje tegen de muur te plakken, dus blijft het net zo grijs als de baard van Vader Abraham.

Maar toen ik gister mijn muren weer eens grondig bestudeerde, zag ik de foto’s in mijn lijstjes. Foto’s van mij en vakantievriendinnen van een paar jaar geleden.
Ik ging na wie het ook al weer waren, en ik merkte dat ik een paar namen kwijt was. Ik zou de schuld hiervan kunnen afschuiven op alzheimer of korsacov, maar zo oud ben ik nog niet en over het algemeen valt het met dat overmatig drankgebruik ook wel mee.

Ik zal dus gewoon moeten toegeven dat onze vriendschappen verwaterd zijn. De meiden waar ik op vakantie zo veel lol mee had, herinner ik nu alleen nog aan hun lachende gezicht in een lijst. Dat toont aan hoe oppervlakkig mijn vriendschappen kunnen zijn, maar we hebben samen fantastische dingen meegemaakt en het leven gaat door. Dus misschien is die oppervlakkigheid eigenlijk wel heel fijn, bespaart een hoop drama.

En drama, daar weten sommige meiden alles van. Ik verbaas me er elke dag weer over hoeveel ‘beste vriendinnen’ elkaar bedriegen, pesten, jaloersmaken of ronduit de backstabbing bitch uithangen. Series zoals The Hills en nu het al net zo inhoudsloze ‘The City’ zijn gebaseerd op de nutteloze ruzies en aanstelleritus van jonge meiden. Dat er geld valt te verdienen aan zo’n serie vind ik zorgwekkend, want dat betekent dat er veel mensen werkelijk kijken, en dus geinterreseerd zijn in zulke onnozele fictieve problemen.

Ik moet toegeven dat ik ook erg geinteresseerd kan zijn in onderling drama, maar dan wel real life. Pure non-fictie is veel leuker dan de verzonnen Hollywood verhaaltjes.
Ik lach me elke keer weer kapot als ik twee zogenaamde best friends hoor roddelen over wat voor slet hun andere beste vriendinnetje eigenlijk is. Of de eeuwige problemen over jongens, waardoor “BFF’s” elkaar spontaan niet meer uit kunnen staan. Ze schelden elkaar verrot, en het eeuwige ‘Luv You!’ verandert zonder aarzelen in ‘I hate you, slutty bitch!’. Om het twee weken later weer goed te maken, en samen vriendinnetje nummer 3 belachelijk te maken.

Dan bedenk ik me dat sommige van mijn vriendschappen misschien oppervlakkig en onzinnig mogen zijn, maar ik maak in ieder geval nooit onzinnig ruzie.

Ook zal ik nooit de term BFF gebruiken, want Forever zou langer moeten zijn dan de weg naar Rome, maar in werkelijkheid haalt het meestal Oude Pekela nog niet.

Voordat jullie nu denken dat al mijn vriendschappen gebaseerd zijn op tijdelijke bevliegingen en meligheid, dat valt mee. Want terwijl ik hier aan het bepleiten ben dat vriendjes verwelken en vriendschappen vergaan, kijk ik naar een foto aan de muur. We zijn 6, Leyla heet ze en ze kleed samen met mij een teddybeer aan. Ernaast hangt nog een foto; Ik en Leyla in een maffe bui ergens rond 4 uur ‘s nachts. Daar zijn we 16, en in die tien jaar hebben we fantastische dingen meegemaakt, maar ook heftige ruzies gehad over zaken dier er toe deden, en we zijn er nog. 10 jaar later, dikke kater, maar nooit heb ik gezegt ‘ik haat er’. En misschien is zelfs deze vriendschap over 10 jaar verwaterd, maar dan hoop ik dat we als vrienden uit elkaar gegaan zijn.

Verminkt

Verminkt


Het wordt weer zomer mensen! De tijd van de fleurige rokjes en fladderende jurkjes, de brillen waarachter menig wannabe fashionista haar oranje gekleurde zonnebankhoofd probeert te verschuilen, en de tijd dat de meeste mensen tijdelijk begrijpen dat je beter geen Uggs kan dragen. Die zonnebank hoofden zouden logisherwijs gelijdelijk moeten veranderen in natuurlijke zongebruinde gezichtjes, maar meestal blijkt dat men zelfs in de zomer niet af komt van die caroteen verslaving. En ach wat maakt het ook uit, of het nou huid- of longkanker wordt, dood ga je toch wel.

Vooral de vele jongetjes in de pubertijd kijken uit naar de zomer, omdat dan niet alleen hun puisten worden weggebrand, maar ze ook eindelijk de kans krijgen te genieten van wat blote vrouwenhuid. Al blijft het bij kijken natuurlijk, want veel blote huid aanraken lukt dit soort types meestal niet, op hun eigen naakte voorhuid na dan.
Grote mond, klein pikkie, je kent het wel.

Maar wat het meest fascinerende is aan de zomer, zijn de vele tattoeages die tevoorschijn komen. Behalve de nodige sleeves en ‘mamma’ hartjes, lopen er ook veel halfzachte types te pronken met hun tribals. Ik heb lang gezocht naar de betekenis achter deze vreemde versieringen, want ik kon me niet voorstellen dat mensen zo iets alleen nemen omdat ze het mooi vinden. Of nouja, eigenlijk kan ik me gewoon helemaal niet voorstellen dat ze het uberhaupt mooi vinden.
Dus waarom laat je je dan zo toetakelen? De beste reden lijkt me toch te vinden in de biogemische psygologie. Simpel gezegt (ik ben zelf redelijk simpel van geest dus veel ingewikkelder zou ik het ook niet kunnen verklaren): De mens is een kuddedier.
De meeste mensen willen niets liever dan bij een grote groep horen. Dat kun je doen door vrijwillig een soa op te lopen, net zoals de 100.000 anderen die daar jaarlijks last van hebben. Maar soa’s zijn voor watjes, want met een pijnloos kuurtje ben je er zo weer van af, en zo heel beschamend is een bezoekje aan de GGD ook niet meer tegenwoordig.
Dus als je ergens bij wil horen for life, en ook nog wil bewijzen hoe bikkel je bent, neem je een tribal.

Zoals we allemaal weten betekend ‘tribe’ stam, en potentiele stamgenoten herken je aan de vet rol(len) boven zijn/haar veel te lage broek en de overvloed aan oorbellen, al dan niet navelpiercings maar die blijven veilig verborgen tussen de rolletjes.
Als deze potentiele leden dan de magische leeftijd van 16 hebben bereikt en denken hun ware identiteit gevonden te hebben bij de stam, laten ze zich merken.
Ze googelen een middagje, plukken een geinige tribal van internet, en geven de plaatselijke tattooeerdeer de opdracht dit op hun minderjarige bovenarm of onderrug te prenten. Gevolg: Anderhalf uur later strompelen ze trots naar buiten, hun lichaam ontsierd door dezelfde tattoo als die dikke amerikaan die ze op google vonden.

Het leuke aan pubers is dat je altijd kan denken: ach later trekken ze wel bij. Maar dit soort acties trekken nooit meer bij, die lubberen alleen uit waardoor er een verschrompeld stuk inkt overblijft.
Dus als je een vrouw van in de 60 met een caroteenkop en een verrimpeld stuk groene inkt op haar onderrug ziet lopen, weet je dat ze als tiener heel goed dacht te weten wat ze wilde. En hoop dan dat al haar dromen zijn uitgekomen.



W®itten by Romanthe