Vakantie, een tijd om te ontspannen. Heel Nederland probeert te ontsnappen aan de dagelijkse drukte, maar dat blijkt een lastige opdracht. De weg naar rust gaat namelijk over de drukste wegen van Europa.
Ik had dit jaar een vakantie naar zuid-Frankrijk op het programma staan. Geen school, geen werk, alleen maar mooi weer en rust aan m’n kop.
Dus toen ik twee weken geleden om zes uur ‘s ochtends in de auto stapte was ik vol goede moed. Twaalf uur in de auto was niet iets waar ik naar uit keek, maar hoe erg zou het kunnen zijn?
Heel erg. Slapen in een auto bleek beter te gaan toen ik nog echt klein was, en bij gebrek aan TomTom daalde de stemming tot een nulpunt. En net als je denkt dat het niet vervelender kan worden, doemt voor je een rode waas op.
Rood is de kleur van gevaar, van hoeren, van brand. Allemaal zaken waarbij ik persoonlijk liever ver uit de buurt blijf. Maar op de hobbelige Belgische snelwegen werd ik er pijnlijk aan herrinerd dat rood ook de kleur is van remlichten.
Eén van de enige voordelen van file is dat je tijd hebt om na te denken, tenzij alle normale gedachten weggedrongen worden door frustratie. Ik besloot voor de eerste optie te gaan, en begon de stroom auto’s te analyseren.
Honderden mensen in honderden auto’s, de helft volgepakt met dakkoffers en fietsendragers. Dat zijn de toeristen, en de oorzaak van het file leed.
De andere helft zijn zakenmannen, vrachtwagen chauffeurs, en huisvrouwen die de indringers zien als de wortel van het kwaad.
Ik heb me nog nooit de wortel van enig kwaad gevoeld, maar ik nu had ik oprecht medelijden met die zoetgevooisde Fransen en Belgen die gewoon probeerden van A naar B(eter) te komen. En dat medeleven voelde goed, want het voorkwam dat ik zou stikken in zelfmedelijden.
Na zeventien uur waren we dan eindelijk bij ons huisje, en kon de rust beginnen. En van deze reis heb ik 1 ding geleerd: het kan altijd erger.
Want eigenlijk had ik niets te klagen; onze auto had airco, lederen bekleding, en geen jengelende kinderen op de achterbank.
De moraal van dit verhaal: niet zo zeuren met z’n allen. Gewoon dat gaspedaal indrukken en niet stil gaan staan, dat zou een geweldige oplossing zijn. Maar als je dan toch weer eens in zo’n verdomde file staat, probeer dan te genieten van het feit dat je eindelijk eens niet wordt opgejaagd door onze hyperactieve samenleving.
Vive la France!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten