Kinderen. Symbool van jeugd en onbezonnenheid. Terwijl de volwassen zich zorgen maken over broeikaseffect en kredietcrisis, spelen de kinderen buiten in de zon. En als de ouders aan de rand van de zandbak zitten te zeuren, verlicht de aanblik van hun gelukkige dreumes even de zorgen. Schepje-zand-kasteel.
Het leven kan zo simpel zijn.
Kinderen maken de wereld mooier, zolang ze lachen. Maar als de kleine even niet tevreden is verandert zo’n roze wolk in een donderstorm. Dan is die schattige peuter ineens een krijsend speenvarken, alleen maar omdat ze geen tweede ijsje mag.
Ouders schamen zich over het algemeen kapot voor de geluidsoverlast, en daar hebben ze alle reden toe; niets zo irritant als een zeurende huilebalk die je humeur verpest op een zonnig zondagmiddag in het Vondelpark. Bij gebrek aan een uitknop koopt een verlate tienermoeder dan nog maar een princessen ijsje voor haar eigen princesje.
De eerste willie wortel die kinderen met een uitknop uitvind, overhandig ik persoonlijk de Nobel prijs voor de gemoedsrust.
Niet alleen in de openbare ruimte kunnen kinderen veel irritatie opwekken, ook op TV vormen ze voor mij vaak een grote bron van ergenis. Het idee dat kinderen leuk en schattig zijn wordt in medialand vaak uitgebuit om de meest kansloze programma’s te maken. Een goed voorbeeld hiervan is praatjesmakers; Zet een paar kinderen in een studio, maak ze wijs dat ze heel interessant en grappig zijn en laat ze praten over zaken waar ze veel te jong voor zijn. Gegarandeerde succes formule met een schattigheids factor van ver over de honderd. Niet dat het echt boeiende TV is, maar daar draait het niet om, het draait allemaal om de kinderen. De vraag blijft of die kinderen het zelf eigenlijk wel leuk vinden, of dat het eigenlijk vooral om de trots van hun ouders gaat.
Ook in reclames zijn onze jonge medemensen populair. Of men nou luiers of auto’s probeert aan te prijzen, zet er een kind bij en je verkoopcijfers reizen de pan uit.
Het wachten is op de eerste drankreclame met kinderen, want breezer smaakt tenslotte net als limonade.
Ik vraag me af waarom men kinderen niet gewoon als kinderen kan behandelen. Steeds vaker worden ze meegesleurd in het overbezorgde bestaan van volwassenen, waarin ze van alles mogen, maar ook heel veel moeten. Ouders proberen het kind in hunzelf niet te verliezen, maar zoeken ondertussen eindeloos naar de volwassene in hun kind. Ik stel voor dat we de in Gucci en Chanel gehulde peuters weer lekker in de zandbak zetten, en laten genieten van de tijd dat het leven nog simpel lijkt.
En alweer heb je gelijk.
BeantwoordenVerwijderenSoms zie je zo een jongetje van amper 4 dat al met gel in zijn haar en een leren jack en baggy jeans naar de kleuterklas gaat.
En er staat zo'n druk op ons kinderen om volwassen te worden, meisjes van 10 met bakken make up op hun gezicht naar school, in minrokjes en hoge hakken met opgevulde bh's.
Jammer van ons leven.
xx Els