E-man-ci-pa-tie: Emancipatie is het streven naar gelijkgerechtigdheid, zelfstandigheid, eerlijkere maatschappelijke verhoudingen. Ook wordt wel bedoeld de formele toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet.
De franse revolutie is nu al weer een hele tijd geleden, maar aan de terroristische anarchisten van de achttiende eeuw hebben wij nogsteeds veel te danken. Vrijheid, gelijkheid, en broederschap zouden namelijk nogsteeds de kern moeten vormen van iedere democratische beschaving.
Maar volgens de altijd Christelijke Bakellende zijn vrijheid en gelijkheid ondergeschikt, want het gezin is de hoeksteen van de samenleving. Nu ben ik al tijden van mening dat Bakellende als een baksteen op onze vrijheid weegt, maar ook de gelijkheid binnen het door hem zo geroemde gezin is een waanbeeld.
Het gezin is in veel gevallen namelijk nogsteeds het toonbeeld van hoe het niet moet. In alle andere situaties zijn er wetten om te zorgen dat iedereen overal gelijk behandeld wordt, wat er meestal op neerkomt dat vrouwen niet het idee moeten krijgen dat ze worden achtergesteld. Maar binnen het gezin is het grootste recht van veel vrouwen nogsteeds het aanrecht, en dat je daarnaast nog wil werken, moet je zelf weten.
Vrouwen mogen inderdaad werken, en Balkenende en zijn corpsmakkers doen er van alles aan om meer rokjes en naaldhakken de werkvloer op te krijgen.
Glazen plafonds worden weggesubsidieerd waardoor ook vrouwen de top kunnen bereiken, en als je een allochtone vrouw bent heb je tegenwoordig 90% kans om aangenomen te worden bij de politie. Niet omdat allochtone vrouwen betere agentes zijn, maar gewoon op het feit dat ze vrouw zijn en allochtoon, en dat staat wel zo sympathiek in het veelal witte corps.
Dat er discriminatie en voortrekkerij nodig is om vrouwen aan het werk te krijgen, geeft de mentaliteit van de Nederlandse man goed weer. Je wordt als vrouw nogsteeds niet beoordeeld op je kwaliteiten, maar op het feit dat je een vrouw bent. Op die manier koos men in de prehistorie zijn partners uit, en tegenwoordig kiest men zo zijn werkneemsters.
En toch ziet Nederland zichzelf als het toppunt van de emancipatie, of het nu om vrouwen gaat of om allochtonen. Er wordt hier gelukkg dan ook nooit gekeken naar ras of geslacht, maar puur naar kwaliteit en mentaliteit.
Maar waarom ondertekend Mohammed Aboudir zijn sollicitatiebrieven dan liever met ‘Sander Smit’? Omdat hij dan tenminste wel wordt uitgenodigt op een gesprek.
En als je als vrouw een echte baan wil, kun je maar beter een diep decollete aandoen op je sollicitatie gesprek, want alleen daarvoor lijkt de man nog gevoelig.
Het wordt tijd dat we gaan beseffen dat we er nog lang niet zijn, en dat er nog heel wat glazen plafonds en huilende kinderen in de weg staan van de volledige vrouwen emancipatie. En pas wanneer iedereen snapt dat Moslims gewoon Nederlanders zijn met een ander geloof dan het bekrompen Nederlandse Calvinisme, zal Mohammed gelijk staan aan Sander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten