Gelukkig heel gelukkig geweest.

Gelukkig heel gelukkig geweest

De zon schijnt, buiten ruikt het naar bloemetjes, lammetjes dartelen in de wei en verliefde stelletjes slenteren hand in hand over straat. Als ik de gordijnen straks langzaam openschuif zal ik de warmte van de dag mijn kamer binnen voelen stromen, en denken: De wereld is mooi.

Als ik naar buiten zou lopen in mijn fijnste bloemenjurkje zou ik voelen hoe het natte gras miijn blote voeten kietelt, en genieten van de vlinders om me heen en in mijn buik.
Want ja, de wereld is mooi.

Maar wat de situatie in werkelijkheid is; ik lig in bed en de gordijnen blijven dicht. Want ‘De wereld is mooi’ is naast een naar belgisch tv programma, ook een cliché waar de meesten van ons hardnekkig aan vast proberen te houden. En ik zou hier ook graag beschrijven hoe mooi alles is, maar het dwangmatige optimisme laat ik liever over aan echte schrijvers. Leuke schrijvers, die hun lezers mee kunnen nemen naar een andere wereld waar alles wél mooi is. Ik kan dat niet en ga geen pogingen doen, want de waarheid is hard en ik heb er dagelijks meerdere frontale botsingen mee.

Vandaag bijvoorbeeld nog, toen ik las dat de man die in januari meerdere peuters vermoordde in een Begisch kinderdagverblijf weigerd mee te werken aan een reconstructie, uit angst zelf vermoord te worden zodra hij zich in de openbare ruimte begeeft. Het OM heeft geen reactie op het weigeren van de man, en kan er schijnbaar ook weinig aan doen. Nu ben ik fel tegen de doodstraf, maar als deze man sterft tijdens de reconstructie van een door hem gepleegde moord, lijkt dat me een typisch geval van boontje komt om z’n loontje. En zou het ons burgers dan weer een hoop belastinggeld schelen, want zoals we allemaal weten kosten de Nederlandse criminelen achter slot en grendel ons een slordige 2.3 miljard per jaar, en de processen om ze daar te krijgen gooien daar nog eens 2.2 miljard bovenop.

Nadat ik me ernstig verbaasd had over de bovengenoemde kwestie bedacht ik me dat ik voorlopig zeer weinig belastinggeld betaal, al was het maar omdat ik niet werk en daardoor om 12 uur nogsteeds met de gordijnen dicht in bed lag. Van zo’n situatie kun je maar beter uitgebreid gebruik maken zolang het nog kan, dus ik sliep verder.

Een paar mooie uurtjes later opende ik mijn ogen in mijn nogsteeds pikdonkere kamer, die dankzij 4 paar gordijnen redelijk kater-proof is. Ik voelde me stukke beter en besloot nu toch echt de gordijnen open te doen.
Toen ik naar buiten keek zag ik inderdaad de zon schijnen, maar ik kon nergens de moed vinden om er van te gaan genieten. Daar is niks deprimerends aan, je moet gewoon niet altijd vrolijk willen zijn. Soms heb je dit soort dagen nodig, om je dan de volgende dag te realiseren dat het eigenlijk allemaal wel mee valt. Mijn motto vandaag; Gelukkig ben ik gelukkig al geweest, en voor gelukkig zijn moet je vooral geen moeite gaan doen. Morgen is er weer een dag, en misschien schrijf ik dan eindelijk dat mooie optimistische stuk waar sommigen van jullie zo duidelijk op wachten. Maar tot die tijd blijf ik veilig binnen, net zoals die Belgische massamoordenaar.