dinsdag 23 maart 2010

De vriend, de barman en de vrijheid

Het wordt weer lente, de zon schijnt, iedereen lacht en flirterige vlinders fladderen overal dwars doorheen. Stelletjes picknicken in het park en zoenen tot je er misselijk van wordt. De terrasjes stromen vol met single mannen en de zon maakt alles net een beetje mooier dan het eigenlijk is.

De lente geeft mij altijd het gevoel van vrijheid. En afgelopen jaren was ik ook altijd vrij. Vrij om te doen wat ik wilde, met wie ik wilde en wanneer ik wilde.
En ja, even kort door de bocht, ik heb het dus over flirten met jongens.
Nu weten sommigen van jullie wel dat ik inmiddels alweer een jaar ‘aan de vent ben’ of ‘onder de plak zit’, zoals je dat kunt noemen. En daar ben ik over het algemeen heel erg gelukkig mee. Maar dat vrij zijn en flirten, dat kon nu dus niet meer.

Ik heb het altijd moeilijk gevonden me aan te passen aan de beperkingen van de vrijheid. Ik ben dan ook een voorvechter van de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van godsdienst, de vrijheid van onderwijs, enzovoorts.
En ondanks dat de liefde prachtig en veilig en rustgevend hoort te zijn, wordt ik er soms een beetje bang van. En zo belandde ik een paar weken geleden in een dilemma:
Ik wilde ook lachen, flirten en lol maken, maar dat leek niet helemaal samen te gaan met het relatie leven.

En terwijl mijn hoofd vol zat met die gedachte aan verloren vrijheid, kwam ‘hij’ op mijn pad; de barman van mijn nieuwste ‘stamkroeg’. Laten we hem voor het gemak maar De Barman noemen, ondanks dat hij eigenlijk gewoon Thomas heet.
De Barman is niet bijzonder knap, veel minder aantrekkelijk dan mijn vriend en lang niet zo grappig, maar toch wist hij mijn aandacht vast te houden. Gepraat ging over in geflirt. En ik betrap hem af en toe op een behoorlijk onsubtiele aanraking of opmerking.

Een beetje fout voelde het wel, terwijl ik eigenlijk wel weet dat barmannen met iedereen en alles flirten, in de hoop op een vette fooi. En ondanks dat ik nooit ook maar een kus zou afstaan aan deze barman, was het erg gezellig en stiekem was die aandacht best leuk.

Na die avond voelde ik me schuldig, ik wilde geen dingen verborgen houden voor mijn vriend, maar ik wilde ook niet dat hij zich later bedrogen zou voelen. Na een paar dagen nagedacht te hebben over deze kwestie, bleek zoals altijd de moeilijkste oplossing de beste te zijn: eerlijkheid.
Dus vertelde ik vriendlief over de grappige barman en hoe gezellig ik het in de kroeg gehad had. Reactie? ‘Mooi zo! Heb je al gratis bier van hem gekregen?’. En dat helemaal zonder sarcastische ondertoon.

Gelukkig kon mijn vriend er dus ook om kon lachen, zonder boos of jaloers te worden. Toen ik vroeg of hij dan niet bang zou zijn dat ik een keer met iemand anders in bed zou belanden, sprak hij de volgende magische woorden: ‘Nee hoor, want ik vertrouw je en ik weet toch dat je van me houdt’.

Uiteindelijk bleek ik dus de enige te zijn die zich zorgen maakte, maar ik heb wel geleerd hoe gelukkig ik moet zijn met mijn lieve, stoere en vooral relaxte vriend, die mij volop durft te vertrouwen.

Vrijdag is het weer Girls Night Out. Ik weet zeker dat ik weer bij Thomas aan de bar beland. Maar als ik dan thuis kom kruip ik het liefst lekker naast mijn vriend in bed en vertel ik hem hoeveel grappige foute opmerkingen De Barman die avond gemaakt heeft. En vriendlief? Die weet dat ik uiteindelijk toch het liefst in zijn armen in slaap val.

donderdag 4 maart 2010

Democratisch drama

Gister was het dan zo ver, de gemeenteraadsverkiezingen! Zoals bij de meeste verkiezingen geeft dat de burger het recht om zijn mening te laten horen, en een verschil te maken. Natuurlijk zijn er ook andere soorten verkiezingen, de zogenaamde vleeskeuringen. Maar bij de gemiddelde missverkiezing zul je geen politici aantreffen, hoewel ik Femke Halsema en Agnes Kant best tegen elkaar zou willen zien strijden om zo’n felbegeerd kroontje.
Verder zijn de meeste lijsttrekkers niet erg aantrekkelijk, dus kunnen ze het beter bij de politiek houden. En aangezien de meeste deelneemsters aan missverkiezingen zich meer interesseren voor krultangen dan voor debatten, zal ik proberen die werelden verder gescheiden te houden.

Inhoudelijk goed onderbouwde plannen, een bekwaam leider en intelligente kandidaten, dat is waar een goede partij volgens mij aan zou moeten voldoen. En in Almere hebben de burgers hun partij gevonden; De PVV.
Niet dat ik ooit van plan was het mooie Amsterdam in te ruilen voor iets als Almere, maar nu weet ik het zeker. Al zijn de huizen er nog zo nieuw en goedkoop, ik zet er geen stap. Want dat Wilders er aan de macht komt lijkt me een prima experiment, maar het idee dat het merendeel van de Almeerse burgers op hem heeft gestemd, geeft voor mij aan dat ik daar niet tussen hoef te wonen. Het risico dat je toekomstige Almeerse buurman een voorstander zou zijn van Geert vind ik iets te groot. En daarbij vind ik hoofddoeken best gezellig staan in het straatbeeld.

Dat ik het niet eens ben met het massaal stemmen op Wilders lijkt me wel duidelijk, maar die mensen hebben gelukkig gewoon gebruik gemaakt van hun goed recht. Wat nog veel erger is, is het niet stemmen. Mensen die vinden dat ze hun kostbare tijd wel beter kunnen besteden dan mee te werken aan de toekomst van hun land. Of denken dat het toch niets meer uit maakt wat je stemt. Men is ingedut en uitgezakt, terwijl dat juist de grootste klagers zijn.

In Nederland is er namelijk nooit iets goed. Als de zon schijnt is het te warm, als het regent te nat en die witte winter lijkt leuk totdat het echt eens flink begint te sneeuwen. Maar daar kunnen we helaas allemaal niets aan doen, dus dat gezeik is tot daar aan toe.
Het eeuwige gezeik over de politiek, daar is wel wat aan te doen. En als je niet stemt, mag je dus ook niet zeiken.
De dramatisch lage opkomst bij de verkiezingen gister zou dan dus betekenen dat er een heel stuk minder zeikende burgers zijn. Als je niet stemt, wil ik je stem verder ook niet horen. En als er gewoon geen partij is die jouw stem verdiend, dan begin je toch je eigen partij? Ook dat is je goed recht, en dat moet men zich maar eens gaan realiseren.

In Nederland hebben we een prachtige democratie, waarin burgers enorm veel rechten en vrijheden hebben. Stemrecht en vrijheid van meningsuiting, zaken waar elders in de wereld elke dag voor gestreden moet worden, maar waar veel Nederlanders niet eens gebruik van maken. En dat betekend niets anders dan dat wij een volk aan het worden zijn vol klagende bankhangers. De beste stuurlui staan aan wal, en de beste politici blijkbaar ook.

Gelukkig krijgen alle stemgerechtigden dit jaar nog een kans, want door de val van het zoveelste kabinet Balkenende is de weg naar verandering heropend. En nu maar hopen dat de Nederlander bereid is zich een klein beetje in te spannen voor die verandering.