Mijn kamer is een grote verzameling herinneringen, allemaal tegen de muur geplakt of geprikt. Van die muren is dan ook weinig meer te zien, het grijze gevangenis behang heb ik verstopt achter de vele foto’s en posters. Voordat jullie denken dat ik in de cel zit, ik ben gewoon te lui om een leuk behangetje tegen de muur te plakken, dus blijft het net zo grijs als de baard van Vader Abraham.
Maar toen ik gister mijn muren weer eens grondig bestudeerde, zag ik de foto’s in mijn lijstjes. Foto’s van mij en vakantievriendinnen van een paar jaar geleden.
Ik ging na wie het ook al weer waren, en ik merkte dat ik een paar namen kwijt was. Ik zou de schuld hiervan kunnen afschuiven op alzheimer of korsacov, maar zo oud ben ik nog niet en over het algemeen valt het met dat overmatig drankgebruik ook wel mee.
Ik zal dus gewoon moeten toegeven dat onze vriendschappen verwaterd zijn. De meiden waar ik op vakantie zo veel lol mee had, herinner ik nu alleen nog aan hun lachende gezicht in een lijst. Dat toont aan hoe oppervlakkig mijn vriendschappen kunnen zijn, maar we hebben samen fantastische dingen meegemaakt en het leven gaat door. Dus misschien is die oppervlakkigheid eigenlijk wel heel fijn, bespaart een hoop drama.
En drama, daar weten sommige meiden alles van. Ik verbaas me er elke dag weer over hoeveel ‘beste vriendinnen’ elkaar bedriegen, pesten, jaloersmaken of ronduit de backstabbing bitch uithangen. Series zoals The Hills en nu het al net zo inhoudsloze ‘The City’ zijn gebaseerd op de nutteloze ruzies en aanstelleritus van jonge meiden. Dat er geld valt te verdienen aan zo’n serie vind ik zorgwekkend, want dat betekent dat er veel mensen werkelijk kijken, en dus geinterreseerd zijn in zulke onnozele fictieve problemen.
Ik moet toegeven dat ik ook erg geinteresseerd kan zijn in onderling drama, maar dan wel real life. Pure non-fictie is veel leuker dan de verzonnen Hollywood verhaaltjes.
Ik lach me elke keer weer kapot als ik twee zogenaamde best friends hoor roddelen over wat voor slet hun andere beste vriendinnetje eigenlijk is. Of de eeuwige problemen over jongens, waardoor “BFF’s” elkaar spontaan niet meer uit kunnen staan. Ze schelden elkaar verrot, en het eeuwige ‘Luv You!’ verandert zonder aarzelen in ‘I hate you, slutty bitch!’. Om het twee weken later weer goed te maken, en samen vriendinnetje nummer 3 belachelijk te maken.
Dan bedenk ik me dat sommige van mijn vriendschappen misschien oppervlakkig en onzinnig mogen zijn, maar ik maak in ieder geval nooit onzinnig ruzie.
Ook zal ik nooit de term BFF gebruiken, want Forever zou langer moeten zijn dan de weg naar Rome, maar in werkelijkheid haalt het meestal Oude Pekela nog niet.
Voordat jullie nu denken dat al mijn vriendschappen gebaseerd zijn op tijdelijke bevliegingen en meligheid, dat valt mee. Want terwijl ik hier aan het bepleiten ben dat vriendjes verwelken en vriendschappen vergaan, kijk ik naar een foto aan de muur. We zijn 6, Leyla heet ze en ze kleed samen met mij een teddybeer aan. Ernaast hangt nog een foto; Ik en Leyla in een maffe bui ergens rond 4 uur ‘s nachts. Daar zijn we 16, en in die tien jaar hebben we fantastische dingen meegemaakt, maar ook heftige ruzies gehad over zaken dier er toe deden, en we zijn er nog. 10 jaar later, dikke kater, maar nooit heb ik gezegt ‘ik haat er’. En misschien is zelfs deze vriendschap over 10 jaar verwaterd, maar dan hoop ik dat we als vrienden uit elkaar gegaan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten