Een kind zonder ouders, stapels lijken in de straten, geplunderde winkels, dat zijn de beelden die ons sinds die dag bereiken. De harde werkelijkheid misschien, en die moet je niet minder lelijk proberen te maken dan hij is.
Maar ik vind deze media aandacht vooral een verschrikkelijk voorbeeld van de westerse emotie tv, waar ik me al jaren zo aan erger. Een beeld schetsen van een situatie heeft nieuwswaarde, maar het oneindig uitzenden van huilende kinderen en bloedende mensen gaat volledig aan dit doel voorbij. Dat is namelijk gewoon bedoeld om tranen te trekken, en natuurlijk portemonnees. Want geld is nodig, veel geld.
Het idee dat wij gierige westerlingen alleen geld zullen storten als we overspoeld worden met verschrikkelijke beelden, vind ik een grote belediging, maar dat is wel waar de meeste ‘goede’ doelen tegenwoordig vanuit gaan. Een reclame campagne van het kankerfonds, die ongetwijfeld ongelooflijk goed werk doen, begint standaard met een terminaal patientje die úw hulp nú nodig heeft.
Tranen trekken dus. Gericht op het gevoel van de Nederlander in plaats van het verstand. Men gaat er zonder meer vanuit gaan dat we niet verstandig genoeg zijn om goede doelen te steunen, omdat we simpelweg alleen aan onszelf zouden denken.
Ik wordt er inmiddels zo misselijk van, dat ik weiger geld te storten als men niets beters te bieden heeft dan hongerige kindertjes of afgerukte ledematen. Ik wil feiten zien, want we moeten niet vergeten dat grote hoeveelheden geld nooit zullen belanden bij die Haitiaanse weeskindjes. Administratie kosten, koffie-drink-kosten en directeurs salarissen, het runnen van een Goed Doel schijnt tegenwoordig verdomd duur te zijn. En dan mag je nog hopen dat ze daar op z’n minst fair trade koffie drinken van het door jou gestortte geld.
Mocht jij je geld al overgemaakt hebben op giro 555, dan heb je op z’n minst een goed en gevoelig hart. Maar ik geloof er pas weer in als ik concrete plannen zie, en lachende kinder gezichtjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten