Hebben, hebben, huilen

Vandaag, op de achtste dag van mij vakantie in het mooie Franse land, liep ik samen met vriendlief door een van die duizenden antieke plaatsjes waar Frankrijk zo beroemd om is. Hand in hand, zoals dat hoort, struinden we de vele toeristische winkeltjes af. En toen gebeurde het; langzaam bekroop mij een warm gevoel, mijn mondhoeken krulden flirterig omhoog en ik voelde de tintelingen tot in mijn vingertoppen. Hoewel mijn vriend er vast fel op tegen zou zijn, moest ik hem hebben: De Tas.

Een prachtige leren schoudertas, met een heleboel handige vakken en precies de goede kleur bruin. Zo’n tas die je maar eens in je leven tegenkomt. En misschien is dat maar goed ook, want het prijskaartje vermeldde een bescheiden €210,-.
Daar kun je zeker acht jurkjes van kopen bij de H&M, of vier paar sneakers, vier rijlessen, zeventig ijsjes… Of gewoon één tas.

Terwijl ik hem van de plank pakte voelde ik mijn voeten loskomen van de grond, ik begon spontaan te zweven van geluk… En om een lang verhaal kort te houden: Ik heb hem niet gekocht. Ten eerste stond mijn bankrekening dat niet geheel toe, ten tweede was hij eigenlijk wel erg groot en onhandig en ten derde voelde ik de afkeurende blikken van mijn moeder in mijn rug branden. Die moet gedacht hebben ‘niet alwéér een tas’. Zo denkt ze ook regelmatig ‘niet wéér een jurkje’ of ‘niet wéér een paar schoenen’, maar mijn pogingen tot consuminderen falen helaas telkens weer.

Nu is het inmiddels twee uur later en ik moet beschaamd toegeven dat het echt een beetje pijn doet dat ik de tas heb moeten achterlaten. Een verloren liefde, die snel aan de arm van een andere minnares zal terechtkomen.

Gelukkig is er goed nieuws om mijn verdriet wat te verzachten. Mijn ronde, stevige, maar naar verhouding vrij grote kont is op weg naar maatschappelijke acceptatie. Hoewel mijn vriend er zeer gelukkig mee is, heb ik al heel wat problemen doorgemaakt met mijn goedgevormde achterste. Spijkerbroeken die misstaan, jurkjes die net te strak om mijn billen sloten en vele uitdagende tikken van puberale jongetjes tegen mij zitvlak. Maar nu is er de nieuwe campagne van Nike, met als motto ´My butt is big, and that's just fine´.

Mijn kont is weer gelukkig, mijn hart nog een beetje gebroken en mijn huid een tintje bruiner. Nog vier dagen vakantie en dan kom ik weer terug in het opgejaagde en hectische stadsleven, ver van de vredige Franse bossen. En ik moet toegeven dat ik daar wel weer naar uitkijk.